(Και τα γιασεμιά δεν ήρθαν! Κάτι ενόχλησε κι εδώ, ξέρω, τι!)
....
Ανήκει στην Κυριακή, κι ας με πρόλαβε η Δευτέρα.
Έφτασε αργά ο φίλος με το φορτηγάκι.
Εμείς, στον δρόμο, αμέσως μόλις μας είπε πως φτάνει.
"Άντρα μου, εσύ μόνος σου, θα πηγαίνεις μπροστά, κι εγώ με τον Π. θα σ' ακολουθούμε. Θα πάω μαζί του, να του κάνω παρέα και να τον ευχαριστήσω για την εξυπηρέτηση. Εντάξει;"
Δεν χρειαζόταν το "εντάξει" του, είχε κατευθυνθεί ήδη για τ' αυτοκίνητο, κι εγώ έστριβα πεζόδρομο.
Ίσα που πρόλαβα να δω μέσα στη νύχτα, πόσο όμορφο φαινόταν το ανθισμένο γιασεμί μου και απ' την έξω πλευρά του κήπου μου.
Σήμερα, δηλαδή, χθες, Κυριακή, άνθισε!
Μ' ένα "μπαμ", λες και ήταν συννενοημένα όλα τα μπουμπουκάκια, ν' ανθίσουν όλα μαζί και να μεθύσουν απότομα την γειτονιά, να τα χαζέψει!
"Γι' αυτό κατεβαίνω στον κήπο σήμερα, συνέχεια", μού είπε η Ν. απέναντι. Για να μυρίζω τ' άρωμά τους!"
Η αλήθεια είναι πως την ζήλεψα για άλλη μια φορά για την ξενοιασιά της, να κουνιέται στην κούνια της αυλής της, χαλαρή, κι ας έλειπαν και τα εγγόνια, κουνιέταν για πάρτη της, λες κι έχει όλα τα προβλήματά της λυμένα, κι εγώ να τρέχω σαν τρελή, λες και δεν χόρτασε η ζωή με μένα και γουστάρει να μού δίνει συνέχεια επεισόδια, πάντα πρόωρα προβλήματα και μεταχρονολογημένα, όπως τώρα.
Απόψε η κούνια ήταν μόνη της.
Το γιασεμί μύριζε πιο έντονα τη νύχτα.
Τα χέρια μου κουνιόνταν στο αέρα, "Ε, ΣΤΟΠ, εδώ!", ΄το φορτηγάκι με πλησίασε, με τύφλωσαν τα φώτα του αμαξιού, χαμόγελα ψυχής και πανηγύρια, για το γνωστό αγαπημένο παληκάρι, ο άντρας μου έστριψε απ' την γωνία, να, κι άλλα φώτα, τυφλώθηκα,
"Πηγαίνετε εσείς, κυρία Κατερίνα, με τον άντρα σας κι ακολουθώ εγώ!"
"Τι κεριά και λιβάνια, παιδάκι μου; Μαζί θα πάμε! Θα σου κάνω παρέα! Τόσο δρόμο μόνος σου, είναι δυνατόν να σ' αφήσω;"
Κάνω ν' ανοίξω την πόρτα, η ματιά είδε απ' το τζάμι, εμπόδια!
"Α! κατάλαβα! Δε χωράω! Δεν πειράζει, πάω με τον άντρα μου, ακολούθα μας!Σ' ευχαριστώ! Σ' ευχαριστώ!..." παραμιλούσα, μα κανείς, δεν μ' άκουγε!
Ο Π. ήδη, είχε ανοίξει πίσω πόρτες, έτοιμος να μεταφέρει το "σκεύος" για να ελευθερώσει τον χώρο, να καθίσω!
"Είπα να το προσέξω αυτό, γι' αυτό το έβαλα μπροστά...." εξηγούσε, ενώ είχε έρθει ήδη απ' την πλευρά μου, για να το πάρει.
"Άσε, μη σε καθυστερούμε κι άλλο, πάω με τον άντρα μου, ακολούθα!"
Μπροστά εμείς, πίσω αυτός και τα πονεμένα και πολυταξιδεμένα σκεύη μας...
Θυμήθηκα την σκηνή και την στιγμή που αποχαιρετούσα την κόρη μου τρέχοντας με τα πόδια, πίσω απ' το ταξί, που την έπαιρνε για φοιτήτρια στα 17 της, ένας κόμπος στον λαιμό, δεν είπα "κιχ" γι' αυτό στον άντρα μου.
Το κατάπια.
Φορτήσεις για φυσιολογικά πράγματα πρέπει να καταπίνονται, για να έχουν λόγο ύπαρξης τα πολύ πιο σημαντικά δάκρυα.
Εκεί που κατάπινα τον κόμπο, άκουσα πέταλα αλόγου, σήκωσα κεφάλι και είδα ένα σκούρο άλογο, αμαξά και άμαξα!
"Εδώ, είμαστε!" σκέφτηκα. "Όλα θα πάνε καλά!"
Κι ήμασταν, αμέσως μετά την γέφυρα!
Μόλις την είχαμε περάσει, ώ, ναι, την είχαμε περάσει, τώρα που το σκέφτομαι!
Κι η Δευτέρα τρέχει και ξεχάστηκα.
....Μπλα, μπλα, μπλα, κι εκεί σκεφτόμουνα.... κ.λ.π. και μπλα μπλα πριν φύγει το παιδί, έτρεξα να το φιλήσω! Σχεδόν, αστεία, ήμουνα! Τον κυνηγούσα γύρω γύρω απ' τ' αμάξι! Ο άντρας μου πρέπει να γελούσε, εκεί που κρατούσε την πόρτα της πολυκατοικίας, να μην κλείσει!
Ο Π. μάλλον κόμπλαρε, εγώ δεν ντρέπομαι ποτέ για την εκδήλωση των καθαρών αισθημάτων μου, τον έφτασα, τον αγκάλιασα, το ίδιο κι εκείνος, τον ευχαρίστησα, του ευχήθηκα τα καλύτερα και φυσικά, τον φίλησα με πολλή αγάπη!
"Μη, φοβάσαι! Δεν δαγκώνει ο άντρας μου! Ξέρει τι γυναίκα έχει!"
Γέλασε, το παιδί!
Τί να κάνει;
Είμαι και 55άρα!
Και το παιδί, ίσως και 35;
Δεν ξέρω!
Και 54 να ήταν, παιδί μου θα τον ένιωθα!
(Άμα είσαι γυναίκα, όλα είναι δύσκολα και παρεξηγήσιμα, το καταλαβαίνω.
Είμαι και του αυθορμήτου, δεν κολώνω στα φύλα, ούτε στην ηλικία, αν αγαπάω την ψυχή ενός ανθρώπου.
Εδώ αγάπησα τον πεθερό μου! Τί πιο βαθύ αίσθημα;
Υπάρχουν πολλών ειδών αγάπες, ευτυχώς! Προτιμώ αυτές που έχουν διάρκεια για μια ζωή, ακόμα και για μετά θάνατον!
Τον πεθερό μου, ακόμα να τον ξεπεράσω!
"Συγγώμη, άντρα μου που αγάπησα τον πατέρα σου"! ο αρχικός τίτλος!
Μετά, έγινε βιβλίο, κι όλα μεταλλάχτηκαν για το καλό του περιβάλλοντος...
Κολοκύθια!
Άμα μπαίνει ξένο χέρι στην Τέχνη και στην έμπνευση, τίποτα δεν είναι όπως ΕΣΥ, όταν θέλεις να παραμείνεις ΕΣΥ και να είναι το όποιο έργο σου, κομμάτι απ' το εγώ σου! Κι όταν αυτό το εγώ σου, δεν είναι εγωιστικό, το νιώθεις, το καταλαβαίνεις, το δέχεσαι, το δικαιολογείς, τ' αγαπάς και το διορθώνεις άμα έχει κάνει λάθος ή το βοηθάς να βρει την κατανόηση που του αναλογεί, τουλάχιστον! Δεν το σακατεύεις, ούτε παρακαλάς να το εκτιμήσουν! Αλλιώς, κάτσε στ' αυγά σου, όπως κάθισα κι εγώ, εδώ και πάρα πολλά χρόνια!
Αφήνω τους τεχνίτες να τα λένε, να με καλύπτουν, να τους αντιγράφω, εφόσον με εκφράζουν!)
Οπότε...
(Άμα πάω να επέμβω, ρε παιδάκι μου, πάει το κείμενο της στιγμής! Η ίδια διορθώτρια και το διέλυσα, απ' τη μια στιγμή στην άλλη! Άστο αυθόρμητο, σαν κι εσένα, ρε, Κατερίνα!
Ώρα 3:13, κι εκείνο το μπάνιο, δεν το έκανα!
Ήρθε η ώρα του, εφόσον με τσάτισαν οι διορθώσεις!
Σ' χωράτε!
Δική μου η πίστα, χορεύω ανάλογα τα κότσια μου και τις ειλικρινείς στιγμές μου!)
Τις θεωρώ ιερές, όλες! Τις σέβομαι, τις κρατώ, σαν φυλαχτό, όχι σαν τα μάτια μου, γιατί, ακόμα κι αυτά, δεν τα προσέχω.
Ο Π. έφυγε, εμείς γυρίσαμε, έλεγα στον άντρα μου, πόσο καλό παιδί είναι και πόσο πολύ τον αγαπάω, είπαμε και τα δικά μας, δεν του είπα όμως, απολύτως τίποτα, για τους κόμπους που είχα στον λαιμό, νωρίτερα, όσο εκείνος έφυγε για λίγο, ήμουνα μόνη μου, εκεί, στο νέο σπίτι του γιου, που κάνει μια νέα αρχή, λίγο πιο κάτω απ' το σπίτι μας, μεταχρονολογημένα....
Το ψυγείο (κ.αλ.) της κόρης φοιτήτριας, κάποτε στην Αθήνα, που πήγε στο χωριό, που έφυγε απ' το χωριό, κι ήρθε στον Βόλο, στο νέο σπίτι του γιου.
Της κόρης και του γιου, που λένε.
Οι γέφυρες...
Μία πέρασα απόψε δυο φορές, μα αν ξημερώσω να καταγράφω, είναι τόσες πολλές!
Άλλη μέρα, ίσως τις μετρήσω, τις συγκρίνω, κ.αλ. και άστα να πάνε.
Κι είπα να πάω στο Φεις, να δω και τους χωριανούς μου, κι όσους απ' τους άλλους φίλους μού απόμειναν, (ανάλογα τα ενδιαφέροντα πάνε και οι φίλοι, δυστυχώς, είναι πολύ κακό να σε δένει μόνο ένα θέμα ή γεγονός, μαζί τους, δεν είναι έτσι οι φιλίες, οι πραγματικές φιλίες), οπότε, μόλις πέτυχα κι αυτές τις φώτο με τα άλογα, γύρισα πίσω, να κρατήσω δυο σημαντικά πραγματάκια του γιού, γιατί έτσι που πάει η κατάσταση με το ίντερνετ, βρίσκω κάτι χιλιάδες φωτογραφίες που ούτε η ίδια δεν πρόλαβα να τις δω, ενώ τις τράβηξα, κι ένα σωρό προσωπικά μου σημαντικά, άγραφτα ή σκόρπια.
Δε λέει. Πολύ αργά το κατάλαβα.
Κράτημα λοιπόν ζωής, του γιου, γιε μου!
Και της κόρης.
Και του άντρα μου.
Και δική μου.
Και του φίλου μας.
Και των φίλων μου.
Και των μη φίλων μας.
Και του παρελθόντος και του μέλλοντος.
Και των αλόγων.
Και των γιασεμιών.
Και της μάννας και μάνας.
Και, και όλα μέσα είναι.
Μια αλυσίδα η ζωή, με χιλιάδες κρίκους και κύκλους.
Τ' άλογα!
Πού είναι;
Τα γασεμιά της Κυριακής;
Πάω να τα φέρω.
Υγ. Τα άλογά μου, είναι όλα Κυριακής, μα απ' της νύχτας μου δεν τα βρήκα όλα, γιατί βόσκουν ανάμεσα σε κάτι εκατοντάδες φωτογραφίες (λήψεις) και θα ψάχνω μέχρι το πρωί.
Επιβάλλεται ένα μπάνιο και μετά οι διορθώσεις.
Ωστόσο, στον αέρα, γιατί εδώ είναι της Κατερίνας, όντως, κι όχι της Σώταινας!
(Πού το θ' μήθ'κα, απόψε, ξημερώματα Δευτέρας! Μόνο αυτές οι αναμνήσεις, μάς μάραναν!)
Υγ2. Ίσως και να μην ματαγυρίσω σ' αυτήν την ανάρτηση! Τρέχει το μέλλον, δεν προλαβαίνω και πολλά πισωγυρίσματα! Τουλάχιστον, να συμβαδίζει το παρόν!
....
Ανήκει στην Κυριακή, κι ας με πρόλαβε η Δευτέρα.
Έφτασε αργά ο φίλος με το φορτηγάκι.
Εμείς, στον δρόμο, αμέσως μόλις μας είπε πως φτάνει.
"Άντρα μου, εσύ μόνος σου, θα πηγαίνεις μπροστά, κι εγώ με τον Π. θα σ' ακολουθούμε. Θα πάω μαζί του, να του κάνω παρέα και να τον ευχαριστήσω για την εξυπηρέτηση. Εντάξει;"
Δεν χρειαζόταν το "εντάξει" του, είχε κατευθυνθεί ήδη για τ' αυτοκίνητο, κι εγώ έστριβα πεζόδρομο.
Ίσα που πρόλαβα να δω μέσα στη νύχτα, πόσο όμορφο φαινόταν το ανθισμένο γιασεμί μου και απ' την έξω πλευρά του κήπου μου.
Σήμερα, δηλαδή, χθες, Κυριακή, άνθισε!
Μ' ένα "μπαμ", λες και ήταν συννενοημένα όλα τα μπουμπουκάκια, ν' ανθίσουν όλα μαζί και να μεθύσουν απότομα την γειτονιά, να τα χαζέψει!
"Γι' αυτό κατεβαίνω στον κήπο σήμερα, συνέχεια", μού είπε η Ν. απέναντι. Για να μυρίζω τ' άρωμά τους!"
Η αλήθεια είναι πως την ζήλεψα για άλλη μια φορά για την ξενοιασιά της, να κουνιέται στην κούνια της αυλής της, χαλαρή, κι ας έλειπαν και τα εγγόνια, κουνιέταν για πάρτη της, λες κι έχει όλα τα προβλήματά της λυμένα, κι εγώ να τρέχω σαν τρελή, λες και δεν χόρτασε η ζωή με μένα και γουστάρει να μού δίνει συνέχεια επεισόδια, πάντα πρόωρα προβλήματα και μεταχρονολογημένα, όπως τώρα.
Απόψε η κούνια ήταν μόνη της.
Το γιασεμί μύριζε πιο έντονα τη νύχτα.
Τα χέρια μου κουνιόνταν στο αέρα, "Ε, ΣΤΟΠ, εδώ!", ΄το φορτηγάκι με πλησίασε, με τύφλωσαν τα φώτα του αμαξιού, χαμόγελα ψυχής και πανηγύρια, για το γνωστό αγαπημένο παληκάρι, ο άντρας μου έστριψε απ' την γωνία, να, κι άλλα φώτα, τυφλώθηκα,
"Πηγαίνετε εσείς, κυρία Κατερίνα, με τον άντρα σας κι ακολουθώ εγώ!"
"Τι κεριά και λιβάνια, παιδάκι μου; Μαζί θα πάμε! Θα σου κάνω παρέα! Τόσο δρόμο μόνος σου, είναι δυνατόν να σ' αφήσω;"
Κάνω ν' ανοίξω την πόρτα, η ματιά είδε απ' το τζάμι, εμπόδια!
"Α! κατάλαβα! Δε χωράω! Δεν πειράζει, πάω με τον άντρα μου, ακολούθα μας!Σ' ευχαριστώ! Σ' ευχαριστώ!..." παραμιλούσα, μα κανείς, δεν μ' άκουγε!
Ο Π. ήδη, είχε ανοίξει πίσω πόρτες, έτοιμος να μεταφέρει το "σκεύος" για να ελευθερώσει τον χώρο, να καθίσω!
"Είπα να το προσέξω αυτό, γι' αυτό το έβαλα μπροστά...." εξηγούσε, ενώ είχε έρθει ήδη απ' την πλευρά μου, για να το πάρει.
"Άσε, μη σε καθυστερούμε κι άλλο, πάω με τον άντρα μου, ακολούθα!"
Μπροστά εμείς, πίσω αυτός και τα πονεμένα και πολυταξιδεμένα σκεύη μας...
Θυμήθηκα την σκηνή και την στιγμή που αποχαιρετούσα την κόρη μου τρέχοντας με τα πόδια, πίσω απ' το ταξί, που την έπαιρνε για φοιτήτρια στα 17 της, ένας κόμπος στον λαιμό, δεν είπα "κιχ" γι' αυτό στον άντρα μου.
Το κατάπια.
Φορτήσεις για φυσιολογικά πράγματα πρέπει να καταπίνονται, για να έχουν λόγο ύπαρξης τα πολύ πιο σημαντικά δάκρυα.
Εκεί που κατάπινα τον κόμπο, άκουσα πέταλα αλόγου, σήκωσα κεφάλι και είδα ένα σκούρο άλογο, αμαξά και άμαξα!
"Εδώ, είμαστε!" σκέφτηκα. "Όλα θα πάνε καλά!"
Κι ήμασταν, αμέσως μετά την γέφυρα!
Μόλις την είχαμε περάσει, ώ, ναι, την είχαμε περάσει, τώρα που το σκέφτομαι!
Κι η Δευτέρα τρέχει και ξεχάστηκα.
....Μπλα, μπλα, μπλα, κι εκεί σκεφτόμουνα.... κ.λ.π. και μπλα μπλα πριν φύγει το παιδί, έτρεξα να το φιλήσω! Σχεδόν, αστεία, ήμουνα! Τον κυνηγούσα γύρω γύρω απ' τ' αμάξι! Ο άντρας μου πρέπει να γελούσε, εκεί που κρατούσε την πόρτα της πολυκατοικίας, να μην κλείσει!
Ο Π. μάλλον κόμπλαρε, εγώ δεν ντρέπομαι ποτέ για την εκδήλωση των καθαρών αισθημάτων μου, τον έφτασα, τον αγκάλιασα, το ίδιο κι εκείνος, τον ευχαρίστησα, του ευχήθηκα τα καλύτερα και φυσικά, τον φίλησα με πολλή αγάπη!
"Μη, φοβάσαι! Δεν δαγκώνει ο άντρας μου! Ξέρει τι γυναίκα έχει!"
Γέλασε, το παιδί!
Τί να κάνει;
Είμαι και 55άρα!
Και το παιδί, ίσως και 35;
Δεν ξέρω!
Και 54 να ήταν, παιδί μου θα τον ένιωθα!
(Άμα είσαι γυναίκα, όλα είναι δύσκολα και παρεξηγήσιμα, το καταλαβαίνω.
Είμαι και του αυθορμήτου, δεν κολώνω στα φύλα, ούτε στην ηλικία, αν αγαπάω την ψυχή ενός ανθρώπου.
Εδώ αγάπησα τον πεθερό μου! Τί πιο βαθύ αίσθημα;
Υπάρχουν πολλών ειδών αγάπες, ευτυχώς! Προτιμώ αυτές που έχουν διάρκεια για μια ζωή, ακόμα και για μετά θάνατον!
Τον πεθερό μου, ακόμα να τον ξεπεράσω!
"Συγγώμη, άντρα μου που αγάπησα τον πατέρα σου"! ο αρχικός τίτλος!
Μετά, έγινε βιβλίο, κι όλα μεταλλάχτηκαν για το καλό του περιβάλλοντος...
Κολοκύθια!
Άμα μπαίνει ξένο χέρι στην Τέχνη και στην έμπνευση, τίποτα δεν είναι όπως ΕΣΥ, όταν θέλεις να παραμείνεις ΕΣΥ και να είναι το όποιο έργο σου, κομμάτι απ' το εγώ σου! Κι όταν αυτό το εγώ σου, δεν είναι εγωιστικό, το νιώθεις, το καταλαβαίνεις, το δέχεσαι, το δικαιολογείς, τ' αγαπάς και το διορθώνεις άμα έχει κάνει λάθος ή το βοηθάς να βρει την κατανόηση που του αναλογεί, τουλάχιστον! Δεν το σακατεύεις, ούτε παρακαλάς να το εκτιμήσουν! Αλλιώς, κάτσε στ' αυγά σου, όπως κάθισα κι εγώ, εδώ και πάρα πολλά χρόνια!
Αφήνω τους τεχνίτες να τα λένε, να με καλύπτουν, να τους αντιγράφω, εφόσον με εκφράζουν!)
Οπότε...
(Άμα πάω να επέμβω, ρε παιδάκι μου, πάει το κείμενο της στιγμής! Η ίδια διορθώτρια και το διέλυσα, απ' τη μια στιγμή στην άλλη! Άστο αυθόρμητο, σαν κι εσένα, ρε, Κατερίνα!
Ώρα 3:13, κι εκείνο το μπάνιο, δεν το έκανα!
Ήρθε η ώρα του, εφόσον με τσάτισαν οι διορθώσεις!
Σ' χωράτε!
Δική μου η πίστα, χορεύω ανάλογα τα κότσια μου και τις ειλικρινείς στιγμές μου!)
Τις θεωρώ ιερές, όλες! Τις σέβομαι, τις κρατώ, σαν φυλαχτό, όχι σαν τα μάτια μου, γιατί, ακόμα κι αυτά, δεν τα προσέχω.
Ο Π. έφυγε, εμείς γυρίσαμε, έλεγα στον άντρα μου, πόσο καλό παιδί είναι και πόσο πολύ τον αγαπάω, είπαμε και τα δικά μας, δεν του είπα όμως, απολύτως τίποτα, για τους κόμπους που είχα στον λαιμό, νωρίτερα, όσο εκείνος έφυγε για λίγο, ήμουνα μόνη μου, εκεί, στο νέο σπίτι του γιου, που κάνει μια νέα αρχή, λίγο πιο κάτω απ' το σπίτι μας, μεταχρονολογημένα....
Το ψυγείο (κ.αλ.) της κόρης φοιτήτριας, κάποτε στην Αθήνα, που πήγε στο χωριό, που έφυγε απ' το χωριό, κι ήρθε στον Βόλο, στο νέο σπίτι του γιου.
Της κόρης και του γιου, που λένε.
Οι γέφυρες...
Μία πέρασα απόψε δυο φορές, μα αν ξημερώσω να καταγράφω, είναι τόσες πολλές!
Άλλη μέρα, ίσως τις μετρήσω, τις συγκρίνω, κ.αλ. και άστα να πάνε.
Κι είπα να πάω στο Φεις, να δω και τους χωριανούς μου, κι όσους απ' τους άλλους φίλους μού απόμειναν, (ανάλογα τα ενδιαφέροντα πάνε και οι φίλοι, δυστυχώς, είναι πολύ κακό να σε δένει μόνο ένα θέμα ή γεγονός, μαζί τους, δεν είναι έτσι οι φιλίες, οι πραγματικές φιλίες), οπότε, μόλις πέτυχα κι αυτές τις φώτο με τα άλογα, γύρισα πίσω, να κρατήσω δυο σημαντικά πραγματάκια του γιού, γιατί έτσι που πάει η κατάσταση με το ίντερνετ, βρίσκω κάτι χιλιάδες φωτογραφίες που ούτε η ίδια δεν πρόλαβα να τις δω, ενώ τις τράβηξα, κι ένα σωρό προσωπικά μου σημαντικά, άγραφτα ή σκόρπια.
Δε λέει. Πολύ αργά το κατάλαβα.
Κράτημα λοιπόν ζωής, του γιου, γιε μου!
Και της κόρης.
Και του άντρα μου.
Και δική μου.
Και του φίλου μας.
Και των φίλων μου.
Και των μη φίλων μας.
Και του παρελθόντος και του μέλλοντος.
Και των αλόγων.
Και των γιασεμιών.
Και της μάννας και μάνας.
Και, και όλα μέσα είναι.
Μια αλυσίδα η ζωή, με χιλιάδες κρίκους και κύκλους.
Τ' άλογα!
Πού είναι;
Τα γασεμιά της Κυριακής;
Πάω να τα φέρω.
Υγ. Τα άλογά μου, είναι όλα Κυριακής, μα απ' της νύχτας μου δεν τα βρήκα όλα, γιατί βόσκουν ανάμεσα σε κάτι εκατοντάδες φωτογραφίες (λήψεις) και θα ψάχνω μέχρι το πρωί.
Επιβάλλεται ένα μπάνιο και μετά οι διορθώσεις.
Ωστόσο, στον αέρα, γιατί εδώ είναι της Κατερίνας, όντως, κι όχι της Σώταινας!
(Πού το θ' μήθ'κα, απόψε, ξημερώματα Δευτέρας! Μόνο αυτές οι αναμνήσεις, μάς μάραναν!)
Υγ2. Ίσως και να μην ματαγυρίσω σ' αυτήν την ανάρτηση! Τρέχει το μέλλον, δεν προλαβαίνω και πολλά πισωγυρίσματα! Τουλάχιστον, να συμβαδίζει το παρόν!
