Η Ίππη ή Ιππώ ήταν κόρη του Κένταυρου Χείρωνα.

The Mythologists

15 Μαΐου στις 11:00 μ.μ. ·

Καλή σας νύχτα μυθολόγοι!
Η Ίππη ή Ιππώ ήταν κόρη του Κένταυρου Χείρωνα. Λεγόταν και Ωκυρρόη γιατί γεννήθηκε στην όχθη ενός ποταμού με γρήγορα νερά (ὠκὺς = γρήγορος, ορμητικός).
Είχε το χάρισμα της μαντικής, όμως το χρησιμοποίησε ασυλλόγιστα, καθώς παράβλεψε την απαγόρευση των θεών και αποκάλυψε στον πατέρα της τη μυστική ιστορία τους. Ετσι, εκείνοι, για να την τιμωρήσουν την μεταμόρφωσαν σε άλογο.
Από τότε ονομάστηκε Ιππώ.

ΕΙΚΟΝΑ: Χαλκογραφία , όπου παριστάνει την Ιππώ να αποκαλύπτει στον Χείρωνα τη μυστική ιστορία των θεών. Στο βάθος διακρίνεται το άλογο, στο οποίο μεταμορφώθηκε η Ωκυρρόη. (Harvard Art Museums)
ELPIDA NOUSA

Μου αρέσει! · Σχολιάστε · Κοινοποιήστε

Ειδυλλιακή νύχτα Μυθολόγοι!

Ο χρήστης The Mythologists πρόσθεσε 2 νέες φωτογραφίες.

17 Μαΐου στις 11:00 μ.μ. ·

Ειδυλλιακή νύχτα Μυθολόγοι!
Στο «Φαίδρο» του Πλάτωνα με αλληγορικό τρόπο παρουσιάζεται ο μύθος του «Έρωτα και της Ψυχής», όπου η Ψυχή (ψυχή του ανθρώπου) φτάνει με τη βοήθεια του Έρωτα (έρως της αλήθειας) και ύστερα από αλλεπάλληλες δοκιμασίες, στη «θέαση των Ιδεών».
Αρκετές εκατονταετίες αργότερα (2ο μ.Χ αιώνα) ο ίδιος μύθος χρησιμοποιείται παραλλαγμένος και από τον Απουλήιο στο έργο του «Μεταμορφώσεις».
Όμως η γέννηση αυτού του τόσο σημαντικού αλληγορικού μύθου, που απασχόλησε φιλοσόφους και στοχαστές της αρχαιότητας και έχει εμπνεύσει άπειρες φορές την τέχνη, είναι δύσκολο να υπολογιστεί χρονολογικά. Λαμβάνοντας υπόψιν μας πως από τον 4ο π.Χ αιώνα στην Ελλάδα έχουν ήδη εμφανιστεί πλήθος εικαστικές παραστάσεις που παρουσιάζουν νεαρές κοπέλες με φτερά (Ψυχές) να συντροφεύουν νεαρά φτερωτά παλικάρια (Έρωτες), τότε μπορούμε να συμπεράνουμε πως η δημιουργία του μύθου χάνεται πολύ βαθιά μέσα στο χρόνο. Ο παμπάλαιος αυτός μύθος κατάφερε να επιβιώσει και στα μεταχριστιανικά χρόνια. Μάλιστα κατά τη διάρκεια των χρόνων εκείνων παρατηρείται συχνά η τάση της απεικόνισης των δύο νεαρών πρωταγωνιστών με μορφή παιδική, όπως βλέπουμε στην εικόνα 1.

*Φωτ.1 : Μαρμάρινο σύμπλεγμα που εμφανίζει τον Ερωτα και την Ψυχή τη στιγμή που ετοιμάζονται να ανταλλάξουν θερμό φιλί, Μουσείο του Καπιτωλίου Ρώμης, 4ος αιων. μ.Χ
*Φωτ. 2 : «Ερως και Ψυχή» ή “H Ψυχή αναβιώνει με το φιλί του Έρωτα” γλυπτό του Antonio Canova, 1788-1793, Μουσείο του Λούβρου. Το έργο αποτελεί ένα από τα ευρηματικότερα του Νεοκλασσικού ρεύματος που χαρακτηρίζει την περίοδο του Διαφωτισμού. Το έντονο ερωτικό, αισθησιακό στοιχείο που αποπνέει προκάλεσε ποικίλες αντιφάσεις κατατάσσοντάς το ανάμεσα στα αμφιλεγόμενα έργα της εποχής.
ΒΑΣΩ ΜΑΓΓΑΝΑΡΗ

Μου αρέσει! · Σχολιάστε · Κοινοποιήστε

Ο ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΑΙ Η ΖΩΝΗ ΤΗΣ ΙΠΠΟΛΥΤΗΣ

The Mythologists

18 Μαΐου στις 1:30 μ.μ. ·

Ο ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΑΙ Η ΖΩΝΗ ΤΗΣ ΙΠΠΟΛΥΤΗΣ
"…Ἡρακλῆς δὲ λαβὼν πρόσταγμα τὸν Ἱππολύτης τῆς Ἀμαζόνος ἐνεγκεῖν ζωστῆρα, τὴν ἐπὶ τὰς Ἀμαζόνας στρατείαν ἐποιήσατο. πλεύσας οὖν εἰς τὸν Εὔξεινον ἀπ´ ἐκείνου κληθέντα Πόντον, καὶ καταπλεύσας ἐπὶ τὰς ἐκβολὰς τοῦ Θερμώδοντος ποταμοῦ, πλησίον Θεμισκύρας πόλεως κατεστρατοπέδευσεν, ἐν ᾗ τὰ βασίλεια τῶν Ἀμαζόνων ὑπῆρχε…» ( Διοδώρου Σικελιώτου, Ιστορική Βιβλιοθήκη, Δ΄, παραγρ. 16)
Η Αδμήτη, η κόρη του Ευρυσθέα, ήθελε τη ζώνη της βασίλισσας των Αμαζόνων Ιππολύτης. Γι΄ αυτό, έστειλαν τον Ηρακλή στον Πόντο στη Μαύρη θάλασσα, όπου κατοικούσαν οι Αμαζόνες κοντά στον ποταμό Θερμόδοντα. Ένας λαός που αποτελείτο μόνο από πολεμόχαρες γυναίκες, οι οποίες έκοβαν το δεξιό στήθος τους για να μήν τις εμποδίζει στο τόξο και σκότωναν τα αρσενικά παιδιά τους. Βασίλισσά τους ήταν η Ιππολύτη η κόρη του θεού Άρη, η οποία σαν διακριτικό γνώρισμα είχε το δώρο του τη ζώνη.
Ο Ηρακλής ξεκίνησε μ΄ ένα στρατό γι΄ αυτή την επιχείρηση. Μεταξύ των συντρόφων του ήταν ο Θησέας και ο Τελαμώνας. Ήταν σαν μια αργοναυτική εκστρατεία κι ισχυρίστηκαν πως πήραν μέρος όλοι οι Αργοναύτες. Η εκστρατεία αυτή, σύμφωνα με κάποιους αφηγητές, κατέληξε σ΄ έναν τρωικό πόλεμο. Ο Ηρακλής εναντίον του Λαομέδοντα του βασιλιά της Τροίας έχοντας μαζί του πολλούς Τιρύνθιους, τον Ιόλαο και τον Τελαμώνα. Ο Λαομέδοντας είχε στη δούλεψή του με μορφή ανθρώπου τον Ποσειδώνα που έχτισε μαζί με άλλους, τα τείχη της Τροίας. Στους σταύλους του είχε θαυμαστά ζώα, δώρα του Δία, τα οποία είχε υποσχεθεί σαν αμοιβή σ΄ εκείνον που θα ερχόταν πρώτος στο συναγωνισμό. Όταν, όμως, ήρθε η ώρα της αμοιβής τους, ο Λαομέδοντας τους κορόιδεψε λέγοντάς τους, επιπλέον πως θα τους πουλούσε σαν σκλάβους.Τότε, ο εξαπατημένος Ποσειδώνας ο ιδρυτής της ακροπόλεως, έστειλε ένα θαλάσσιο τέρας στη χώρα των Τρώων κι ο Απόλλωνας την πανούκλα.
Το μαντείο έδωσε χρησμό πως για να απαλλαγούν από το τέρας έπρεπε να δώσουν βορά την Ησιόνη την κόρη του Λαομέδοντα, ο οποίος υποσχέθηκε στον Ηρακλή πως άν έσωζε την κόρη του θα του χάριζε τα άλογα. Κι ο ήρωας σκότωσε το θηρίο, ένα γιγάντιο ψάρι μ΄ ανοιχτό το φάρυγγα, όπου μπήκε κρατώντας δρεπάνι για να του κόψει την τεράστια γλώσσα. Μετά τη νίκη του, όμως, πάλι ο Λαομέδοντας δεν του έδωσε τα άλογα. Έτσι έγινε η πρώτη καταστροφή της Τροίας. Μ΄ έρημους δρόμους απόμεινε η πόλη. Ο Λαομέδων και οι γιοι του σκοτώθηκαν εκτός από τον μικρότερο που τον έσωσε η Ησιόνη εξαγοράζοντας τον ήρωα με το χρυσοϋφαντο πέπλο της. Ο νεαρός μέχρι τότε ονομαζόταν Ποδάρκης και μετά ονομάσθηκε Πρίασμος από τη λέξη "πρίαμαι" δηλ. εξαγοράζω. Θα ζούσε σαν βασιλιάς, στα τελευταία χρόνια της ζωής του, την δεύτερη καταστροφή της Τροίας.
Μετά από αυτή τη νίκη ακολούθησε η εκστρατεία κατά των Αμαζόνων. Η Ιππολύτη αρνηθηκε να χαρίσει στον Ηρακλή τη ζώνη της και σύμφωνα μ΄ αυτή τη διήγηση έγινε μάχη ανάμεσα στους ήρωες και τις Αμαζόνες. Ο Ηρακλής, σκότωσε τη βασίλισσα και πήρε τη ζώνη. Ένας αγγειογράφος, ωστόσο, περιγράφει τον ήρωα να κάθεται ήσυχος και την Αμαζόνα ντυμένη με σκυθικά παντελόνια να του προσφέρει πρόθυμα τη ζώνη. Είχε προηγηθεί η αιχμαλωσία της αδερφής της Μελανίππης και θα ελευθερωνόταν με αντάλλαγμα τη ζώνη. Λένε, άλλοι αφηγητες, πως ο Θησέας πήρε σαν λάφυρο τη ζώνη και τη χάρισε στον Ηρακλή. Πρόσθεταν ότι πήρε γυναίκα του την Ιππολύτη και απέκτησε μαζί της τον Ιππόλυτο, και όχι την Αντιόπη. Τη ζώνη, τη φύλαγαν στις Μυκήνες στο ναό της Ήρας, όπου η Αδμήτη υπηρετούσε σαν ιέρεια.
Η γενιά των Αμαζόνων είχε προκύψει από την ερωτική ένωση του Άρη με τη νύμφη Αρμονία. Καθώς οι Αμαζόνες αρνούνταν τη γυναικεία φύση τους υιοθετώντας τη βία και τον πόλεμο, αρνούνται την Αρμονία, τη μητέρα τους, Αρνούνται τη θηλυκή πλευρά της ψυχής τους, την άνιμα, τιμώντας μόνο την αρσενική, τον άνιμους. Και εσωτερικά και εξωτερικά πρόκειται για δυσαρμονία που πρέπει να υποχωρήσει έτσι ώστε να επέλθει πάλι η αρμονία.
Η Ιππολύτη, εκείνη που λύει τους ίππους, θα μπορούσε να απελευθερώσει τις δημιουργικές δυνάμεις-ίππους οι οποίες κρύβονται στην άνιμα. Η προθυμία της να προσφέρει τη ζώνη-ταυτότητά της στον Ηρακλή, θα μπορούσε να ισοδυναμεί από την παραίτησή της γι΄ αυτή την ταυτότητα. Έχει έρθει πια το πλήρωμα του χρόνου. Σε ψυχολογικό επίπεδο, ο Ηρακλής-αναζητητής, καλείται να εναρμονίσει τις όποιες ανισορροπίες ανάμεσα στην θηλυκή και αρσενική πλευρά του και να παραιτηθεί από οποιαδήποτε ταυτότητα είναι ξένη προς την αληθινή του φύση, ακριβώς όπως και η Ιππολύτη. Όση ισχύ κι άν είχαν αποκτήσει οι Αμαζόνες δεν μπόρεσαν ποτέ να κατακτήσουν τη σοφία. Καθόλου τυχαία λοιπόν, όταν κάποτε έκαναν εκστρατεία κατά των Αθηνών, παρά την επίμονη επίθεσή τους δεν μπόρεσαν να κατακτήσουν την πόλη της Αθηνάς, μεταφορικά την πόλη της σοφίας. Η ήττα τους απεικονίστηκε στη δυτική μετόπη του Παρθενώνα.
Αυτός ο άθλος απαιτεί την αποκατάσταση της αρμονίας. Χρειάζεται επιστροφή στο μέτρο, στο κατά φύσιν, στην εσωτερική τάξη. Ετσι προετοιμάζεται ο ήρωας για την τελευταία φάση των άθλων του που σχετίζονται με τις βαθύτερες υποσυνείδητες καταστάσεις και τον θάνατο. Ο Ηρακλής, έχει άμεση ανάγκη από τη θηλυκή του ενέργεια, από την ένωση της αρσενικής και της θηλυκής πλευράς μέσα του. Ο ήρωας-αναζητητής έχει απόλυτη ανάγκη από τις ενοράσεις, την υποστήριξη, τη θρέψη και τη δεκτικότητα του θηλυκού κομματιού μέσα του. Τιμώντας την άνιμα όπως της αρμόζει, την απαλλάσσει από την υποχρέωση να υιοθετεί ξένες προς τη φύση της συμπεριφορές κι έτσι την απελευθερώνει ώστε να αποδώσει όλη την ιδιαίτερη δύναμη με την οποία είναι προικισμένη κατά τη φύση της.
Βάσω Δενδροπούλου
Στον πίνακα του Nikolaus Knüpfer ο Ηρακλής διεκδικεί τη ζώνη της Ιππολύτης.
ΠΗΓΕΣ: ΚΕΡΕΝΥΙ "Η Μυθολογία των Ελλήνων", Ι.ΚΑΚΡΙΔΗΣ, " "Ελληνική Μυθολογία", ΙΟΥΛΙΑ ΠΙΤΣΟΥΛΗ, "Ηρακλής, Ο Ήρωας Μέσα Μας".

Μου αρέσει! · Σχολιάστε · Κοινοποιήστε

Ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ

Ο χρήστης The Mythologists πρόσθεσε 5 νέες φωτογραφίες.

Χθες στις 1:30 μ.μ. ·

Ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ
Της Dimitra Papanastasopoulou
Φίλες και φίλοι,
Ο λαβύρινθος είναι ένα υπερβολικά σύνθετο σύμβολο. Μπορεί να είναι ένα σχέδιο, ένα κτίριο, ένα μονοπάτι, ένας δρόμος που περιβάλλεται από όχθες ή φράχτες, ένας χορός, μια κυκλική πόλη, ένα παιγνίδι ή ακόμη κι ένας τοίχος. Συχνότατα βρίσκεται κάτω από το έδαφος, κρυμένος στο σκοτάδι.
Οι λαβύρινθοι είναι κυρίως δύο ειδών:
-Οι μονόδρομοι, όπου μια και μοναδική διαδρομή οδηγεί κατευθείαν στο κέντρο και ξανά πίσω, χωρίς καμμία επιλογή μπέρδεμα ή σύγχιση, οδηγώντας τον ταξιδιώτη μέσω της μεγαλύτερης απόστασης, χωρίς ποτέ να βαδίσει δύο φορές το ίδιο μονοπάτι, αρχίζοντας με κατεύθυνση προς το κέντρο, για να στραφεί προς τα πίσω-προς την περιφέρεια, αναδιπλούμενος κάθε φορά, έπειτα προχωρά βαθμιαία προς το κέντο και πάλι προς τα έξω.
-Ο πολύδρομος, που έχει σχεδιαστεί με πρόθεση να μπερδέψει και να μπλέξει και περιέχει αδιέξοδα, απαιτώντας μια γνώση του κλειδιού ή της λύσης του προβλήματος.
Ο συμβολισμός του λαβυρίνθου είναι ποικίλος σαν επιστροφή στο κέντρο, ξανακερδισμένος Παράδεισος, επίτευξη της αντίληψης ύστερα από δυσκολίες, βάσανα και δοκιμασίες. Σημαίνει την μύηση, τον θάνατο και την επαναγέννηση και τελετές περάσματος από το βέβηλο στο ιερό, τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου, το ταξίδι της ζωής μέσα από τις δυσκολίες και τις πλάνες του κόσμου προς το κέντρο σαν τη φώτιση ή τον ουρανό.
Συμβολίζει επίσης μια δοκιμασία της ψυχής, την ατραπό του ταξιδιού και της διαφυγής προς τον επόμενο κόσμο( αφού σ’ αυτόν τον κόσμο είναι εύκολο να εισέλθει κάποιος, αλλά από εκείνη τη στιγμή δύσκολα μπορεί να εξέλθει), έναν κόμπο που πρέπει να λυθεί, τον κίνδυνο, τη δυσκολία και το πεπρωμένο.
Ο λαβύρινθος είναι σύμβολο της πορείας του ήλιου, της μείωσης και της αύξησής του ή της εαρινής απελευθέρωσης του ήλιου μετά την μακρόχρονη αιχμαλωσία του από τους δαίμονες του χειμώνα ή του σώματος της Μητέρας Γης, όπου το κέντρο είναι η παρθενία της θεότητας και το φθάσιμο στο κέντρο η μυστική επιστροφή στη μήτρα.
Είναι η αρχή του θαλάσσιου νυχτερινού ταξιδιού, κατά το οποίο το αρσενικό κατέρχεται στον κάτω κόσμο, στην επικράτεια της Μεγάλης Μητέρας με την καταστροφική όψη της. Σε έναν λαβύρινθο συχνά προηγείται μια γυναίκα και τον διασχίζει ένας άνδρας, τον φυλάει ή τον κυβερνά στο κέντρο ο Κύριος του Λαβυρίνθου, ο Κριτής των Νεκρών, όπως ο Μίνωας.
Λέγεται επίσης ότι συμβολίζει τον κόσμο, την ολότητα, το αδιάγνωστο, την κίνηση, το οποιοδήποτε περίπλοκο πρόβλημα. Η συνεχής γραμμή του είναι η αιωνιότητα, η ατελείωτη διάρκεια, η αθανασία, το νήμα σαν «χορδή προς τον Ουρανό» πάνω στην οποία στηρίζονται όλα τα πράγματα και από την οποία κρέμονται.
Ο λαβύρινθος ταυτόχρονα επιτρέπει και απαγορεύει, αποτελεί ένα σύμβολο του αποκλεισμού, αφού κάνει το δρόμο δύσκολο, αλλά και της συγκράτηση, αφού εμποδίζει την έξοδο. Μόνον όσοι διαθέτουν τις απαιτητές ικανότητες και είναι εξοπλισμένοι με την αναγκαία γνώση μπορούν να βρούν το κέντρο. Όσοι το επιχειρούν χωρίς γνώση, απλά χάνονται. Σ’ αυτήν την περίπτωση, ο λαβύρινθος έχει τον ίδιο συμβολισμό με το μαγεμένο δάσος.
Όντας ο δρόμος προς το κρυμένο κέντρο, ο λαβυρινθος συνδέεται με την αναζήτηση του Απολεσθέντος Λόγου και του Αγίου Δικοπότηρου ή, στον ανατολικό συμβολισμό, με την διαφυγή από τον σαμσάρα και τους νόμους του κάρμα. Σχετίζεται ακόμη με τον συμβολισμό της σπηλιάς, με την ιδέα του υπογείου, του μυστηριώδους ταξιδιού ή του ταξιδιού στον άλλο κόσμο και με τις μυητικές τελετές που συχνά τελούνται σε μια σπηλιά ή σε κάποια κρύπτη. Επίσης με τον κουλουριασμένο όφι ή με τα σχέδια της σπλαχνοσκοπίας και τα σπλάχνα της γης.
Τέλος, μπορεί να απεικονιστεί με ένα δίχτυ ή μια αράχνη στο κέντρο του ιστού της.

Μου αρέσει! · Σχολιάστε · Κοινοποιήστε

"Άλματα θανάτου στη μυθολογία"

The Mythologists

8 ώρες ·

"Άλματα θανάτου στη μυθολογία"
ELPIDA NOUSA
Kαλό μεσημέρι, μυθολόγοι μου!
Είναι πολλά τα περιστατικά που γνωρίζουμε, όπου ερωτικές απογοητεύσεις ή άλλες αιτίες ωθούν συνανθρώπους μας να πάρουν φόρα και να πηδήξουν στο κενό.
Σε τρεις τέτοιου είδους ιστορίες θα αναφερθούμε σήμερα διανύοντας τα τελευταία μέτρα της μαραθώνιας θεματικής περί μυθικών αυτοχείρων...
Πρόσωπα, που πορεύονται στο δρόμο του έρωτα, της απογοήτευσης, της ανελπισιάς και της απόγνωσης...στο δρόμο του θανάτου.

"Ο έρωτας αναδύεται από τα αφριμένα κύματα και τους απλώνει το χέρι..."
Μια ερωτική ιστορία κι ένα τραγικό ζευγάρι μαθαίνουμε από το Φιλόστρατο, που περιγράφει χωρίς να αναφέρει ονόματα, μια βραχώδη ακτή, όπου δυο όμορφοι νέοι, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, μαθητές του ίδιου δασκάλου, ερωτεύτηκαν.
Όταν συνειδητοποίησαν πως δεν διαφαινόταν καμμιά περίπτωση να αγκαλιάσουν ο ένας τον άλλο, αποφάσισαν να πεθάνουν πηδώντας στη θάλασσα σε ένα πρώτο και τελευταίο εναγκαλισμό.
Μια ξαφνική έκρηξη απόγνωσης, φίλοι μυθολόγοι, που κάνει τους εραστές να πηδήσουν από μεγάλο ύψος θεωρήθηκε ύστατη απόδειξη πάθους!
Μια πράξη, που απαιτούσε υπέρτατη τόλμη και ελάχιστη προετοιμασία, εκτός αν οι μελλοντικοί αυτόχειρες αποφάσιζαν να ταξιδέψουν μακριά όπως στην περίπτωση της ποιήτριας Σαπφώς, που ταξίδεψε ως τους βράχους της Λευκάδας, προκειμένου να δώσει τέλος στη ζωή της.
Η Σαπφώ σύμφωνα με τον μύθο απογοητευμένη από τον άτυχο έρωτα της για το Φάωνα, αυτοκτόνησε πέφτοντας στη θάλασσα από το ακρωτήριο Λευκάτας, που βρίσκεται στη Λευκάδα.
Αυτό αναφέρεται και στο λεξικό Σούδα, όπου διαβάζουμε για τη Σαπφώ:
"Λέσβια εκ Μυτιλήνης ψάλτρια δ’ έρωτας Φάωνος του Μυτιληναίου εκ του Λευκάτου κατεπόντησαν εαυτήν".
Σ'ένα θαυμάσιο γύψινο ανάγλυφο στην αψίδα της υπόγειας βασιλικής της Portamaggiore στη Ρώμη απεικονίζεται το "ερωτικό της άλμα".
Ένας Ερως τη στηρίζει.Στη θάλασσα την περιμένει ένας Τρίτων και η Λευκοθέα με απλωμένο το πέπλο της.(φωτο σχολίου)
Πολλοί λένε πως η σκηνή συμβολίζει την απελευθέρωση της ψυχής, τη μετάβαση σε μια νέα ζωή.
Η "Δέκατη μούσα" βρίσκει μια μυθική πρόγονο, την Παρθενόπη, μια από τις μυθικές Σειρήνες της Ελληνικής Μυθολογίας.
Όταν ο Οδυσσέας περνούσε από τις ακτές, που διέμεναν οι Σειρήνες γνωρίζοντας σχετικά για την ανθρωποφαγία τους δέθηκε, κατά πως λέει ο μύθος, στο κατάρτι του πλοίου.
Η Παρθενόπη απελπισμένη, που δεν ανταποκρίνονταν ο Οδυσσέας στο θέλγητρo της φωνής της έπεσε στη θάλασσα και πνίγηκε.(Η σκηνή απεικονίζεται σε στάμνο, που βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο).
Το πτώμα της εκβράσθηκε σε μια παραλία της Ιταλίας όπου οι τότε, μόλις νεοφερμένοι εκεί κάτοικοι, άποικοι Χαλκιδείς από τη Κύμη, το περισυνέλεξαν και το ενταφίασαν σε μνήμα. Γύρω από το σημείο εκείνο ίδρυσαν στη συνέχεια τη νέα τους πόλη, αποικία, που ονόμασαν Παρθενόπη, τη σημερινή Νάπολη.
ΕΙΚΟΝΑ: "Η πτώση-πνιγμός της Σειρήνας Παρθενόπης" (αγγειογραφία σε στάμνο- Βρετανικό Μουσείο)
ΣΧΟΛΙΟ: "Η πτώση της Σαπφώς από το ακρωτήριο Λευκάτας", Βασιλική της Portamaggiore -Ρώμη

Μου αρέσει! · Σχολιάστε · Κοινοποιήστε

ΤΑ ΦΥΤΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

Ο χρήστης The Mythologists πρόσθεσε 2 νέες φωτογραφίες.

1 ώρα ·

ΤΑ ΦΥΤΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ
Πίτυς η άτυχη αγαπημένη του θεού Πάνα
Ράνια Τζεν
Η Πεύκη η Πίτυς ή κοινώς κουκουναριά, το αγαπημένο δέντρο των Μεσογειακών περιοχών ήταν γνωστή στην ελληνική μυθολογία σαν τη Νύμφη που ερωτεύθηκε τον τραγοπόδαρο Πάνα.
Όπως είδαμε την περασμένη Παρασκευή, ο Πάνας παρόλη την ασχήμια του είχε πολλά προτερήματα και οι νύμφες τον αγαπούσαν. Παιχνιδιάρης, ερωτευόταν εύκολα, όμως ήταν άτυχος, γιατί οι περισσότερες δεν ήθελαν να υποκύψουν στα ερωτικά του καλέσματα.
Μόνο η Πίτυς τον ερωτεύθηκε, μαγεύτηκε από τη μουσική που έπαιζε με τη σύριγγά του ανάμεσα στα δάση και τον ακολουθούσε παντού. Για κακή της τύχη, ήταν μαζί της ερωτευμένος ο Βορέας, θεός του Βόρειου ανέμου. Η νύμφη προτίμησε τον Πάνα και ο Βορέας από τη ζήλεια του την έριξε κάτω από ένα βράχο σ’ ένα γκρεμό και σκοτώθηκε.
Ο Πάνας ή κατ’ άλλους η Γαία μεταμόρφωσε το σώμα της σε πεύκο, ένα δένδρο που φυτρώνει στα μέρη που αγαπούσε ο Πάνας, σε λαγκάδια, βουνά και βράχους.
Έκτοτε ο Πάνας στόλιζε το μέτωπό του με στεφάνια από τα κλαδιά της. Όταν όμως περνάει ο βοριάς ανάμεσα από τα κλαδιά της ακούγεται ο θρήνος της.
Υπάρχει φυσικά και άλλη εκδοχή ότι η Πίτυς δεν είχε ερωτευθεί τον Πάνα, αλλά προσπαθώντας να τον αποφύγει σκοτώθηκε και η Γαία την μεταμόρφωσε σε πεύκο.
Η Πίτυς ανήκε στις Ορειάδες που ήταν νύμφες των ορεινών κωνοφόρων δένδρων και καταγόταν από την περιοχή της Αρκαδίας όπου λατρευόταν ο Πάνας . Αλλά ο Πάνας λατρευόταν ως ποιμενικός θεός και στη νήσο Χίο, η οποία έφερε την επωνυμία Πιτυούσα , καθώς ήταν γεμάτη πεύκα. (Στράβων, Πλίνιος)
Κοντά στον Ισθμό της Κορίνθου υπήρχαν επίσης χαρακτηριστικές κουκουναριές. 'Οπως μας παραδίδει ο Παυσανίας, εκεί κοντά ζούσε ο ληστής Σίνης ο Πιτυοκάμπτης, ο οποίος αιχμαλώτιζε τους περαστικούς και έδενε τα πόδια τους σε δύο αντικριστά κλαδιά κουκουναριάς, αφού τα λύγιζε. Όταν οι αιχμάλωτοι χαλάρωναν και αδυνατούσαν να κρατήσουν τα κλαδιά , παρασύρονταν από το δένδρο, τινάζονταν μακριά και διαμελίζονταν. Αυτόν νίκησε και σκότωσε ο Θησέας.
Η πίτυς λοιπόν, η γνωστή κουκουναριά (P. pinea - Πεύκη η πίτυς) είναι δένδρο ιθαγενές της Νότιας Ευρώπης στην περιοχή της Μεσογείου και ανήκει στην οικογένεια των Πευκοειδών (Pinaceae). Λέγεται ότι η αρχική της καταγωγή είναι η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Βόρεια Αφρική. Έχει εγκλιματιστεί σε όλη την περιοχή της Μεσογείου εδώ και πολλά χρόνια, ώστε θεωρείται πλέον ιθαγενές στα μέρη που φυτρώνει.
Είναι δένδρο αειθαλές, ψηλό, με πυκνές βελόνες και σχηματίζει ομπρέλα. Συνήθως έχει ύψος 12-20 μ., αλλά μπορεί να υπερβεί τα 25 μ. Όλα τα βλαστικά μέρη του δέντρου παράγουν ρητίνη και αιθέρια έλαια.
Στη βάση κάθε μονοετούς βλαστού αναπτύσσονται αρσενικοί και θηλυκοί κώνοι, αυτά είναι τα άνθη του δένδρου που ονομάζονται κουκουνάρια.
Καλλιεργείται για τους εδώδιμους σπόρους του από τους προϊστορικούς χρόνους, τους οποίους εμπορεύονταν οι άνθρωποι από τα αρχαία χρόνια.. Τα κουκουνάρια του είναι μεγάλα με μεγάλους σπόρους που χρησιμοποιούνται στη μαγειρική και τη ζαχαροπλαστική.
Στην Ελλάδα συναντάμε οκτώ είδη αυτοφυούς πεύκου. Μεταξύ αυτών:
- Το κοινό πεύκο ( Χαλέπιος πεύκη - P. halepensis), που σχηματίζει δάση και απαντάται στη Στερεά Ελλάδα, την Εύβοια, τα νησιά του Αιγαίου, και τα νησιά του Ιονίου. Από αυτό συλλέγεται το ρετσίνι , που προστίθεται στο κρασί για τη δημιουργία της ρετσίνας. Ο Διοσκουρίδης αναφέρει τη χρησιμότητα της ρητίνης για να γίνεται το κρασί πιο εύπεπτο. Το ξύλο αυτού του είδους είναι μέτριας ποιότητας.
- Το μαυρόπευκο (Μαύρη πεύκη - P. nigra), βρίσκεται σε δάση στην οροσειρά της Πίνδου, στα βουνά της Μακεδονία. Το ξύλο του είναι καλής ποιότητας και χρησιμοποιείται στις οικοδομές, τη ναυπηγική και για τη στήριξη καλωδίων μεταφοράς ηλεκτρικού ρεύματος.
- Το δασόπευκο (Πεύκη η αγρία - P. sylvestris), που το ξύλο του χρησιμοποιείται ως πρώτη ύλη για τη παρασκευή ξυλοπολτού για χαρτί, για οικοδομικές κατασκευές και στη ναυπηγική.
- Και το ρόμπολο ή λευκόδερμο (Λευκόδερμη πεύκη - P. leucodermis), με σταχτί φλοιό. Εξαιτίας του αρωματικού του ξύλου είναι ιδανικό για την κατασκευή βαρελιών.
Ενδιαφέρον για το περιβάλλον είναι το γεγονός ότι τα πεύκα αποτελούν πρόδρομα είδη στα δασικά οικοσυστήματα και σχηματίζουν φυτοκοινωνίες που διαμορφώνουν το περιβάλλον για τα επερχόμενα είδη.
Βιβλιογραφία
- Hellmut Baumann, Le bouquet d’Athéna
- Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, Μύθοι και θρύλοι από την
Ελληνική μυθολογία
- Βικιπαιδεία
Εικόνες
1.Calvert, Edward, περίπου 1799-1883, σχέδιο. Η Πίτυς στέκεται γυμνή ανάμεσα σε πεύκα. Ο Πάνας ξαπλωμένος αριστερά. Λονδίνο, Βρετανικό Μουσείο, 1890,0415.412 © The Trustees of the British Museum
2. Πεύκη η Πίτυς

Μου αρέσει! · Σχολιάστε · Κοινοποιήστε

Να δεις πως σύντομα ο γάϊδαρός του θα είναι δικός μας !

The Mythologists

4 ώρες ·

1000 και 1 νύχτες
¨Ετσι κλέβεις γάϊδαρο ! ! !
(τής Αρετής Μαρκέλλου)
Όπου υπάρχει παζάρι και αγορά, μπορείς να αγοράσεις διάφορα πράγματα και να κάνεις διάφορες συμφωνίες. Σε μια μεγάλη αγορά τα μάτια σου μπορούν να χορτάσουν με το θαυμαστό θέαμα διάφορων πραματειών. Πάντοτε έχει κόσμο. Εκτός από τους εκατοντάδες αγοραστές και έμπορους, υπάρχουν και λογιών-λογιών περίεργοι που περιφέρονται παρατηρώντας τα γενόμενα.
Οι ήρωες αυτού τού παραμυθιού ήταν 2 νεαροί. Δεν ήταν αγοραστές, μήτε έμποροι, ούτε και απλοί αργόσχολοι. Ήταν μέλη μιας σπείρας ζωοκλεφτών !
Περπατούσαν δήθεν άσκοπα στην αγορά κοιτάζοντας δεξιά-αριστερά τις διάφορες πραμάτειες που πωλούνταν. Από απόσταση, μέσα από σοκάκια, κοίταζαν μήπως έβλεπαν κάποιο αφύλακτο εμπόρευμα. Σε αυτή την περίπτωση θα το έκλεβαν στο λεπτό.
Όσο όμως κι αν περίμεναν, δεν τους έτυχε καμία ευκαιρία. Ο ήλιος έπεφτε καυτός πάνω στα κεφάλια τους και δεν έβλεπαν πρόοδο στις προσπάθειές τους. Ειδικά σήμερα δεν είχαν καθόλου τύχη. Άξαφνα ένας από τους κλέφτες σκούντησε τον άλλο και του ψιθύρισε: «Βλέπεις εκεί, αυτό τον άντρα που περπατάει με τον γάϊδαρό του; Αυτόν που τραβάει τον γάϊδαρο με το λευκό σημάδι στο μέτωπο;»
Ο άλλος έγνεψε καταφατικά. Ο γάϊδαρος φαινόταν καλοαναθρεμμένος. Θα μπορούσαν να τον κλέψουν...........Πώς όμως;
Ο πρώτος κλέφτης είπε: «Αυτός ο άνθρωπος δεν μου φαίνεται να έχει περισσότερη εξυπνάδα απ’ όσο έχει η ουρά τού γαϊδάρου του. Να δεις πως σύντομα ο γάϊδαρός του θα είναι δικός μας ! Έλα μαζί μου. »
Τώρα θα σας πω τι έγινε μετά και πιστέψτε με, όπως σας τα λέω έτσι κι έγιναν. Ο πρώτος κλέφτης, πραγματικά πονηρός, έλυσε χωρίς να γίνει εντιληπτός το χαλινάρι από το κεφάλι τού γαίδάρου και το πέρασε στο....λαιμό του. Σύνεχισε λοιπόν να περπατά πίσω από τον ιδιοκτήτη τού γαϊδάρου. Το ίδιο απαρατήρητος είχε απομακρύνει τον γάϊδαρο ο συνεργός του. Ο κλέφτης με το χαλινάρι στον λαιμό σταμάτησε απότομα. Ο κουτός ιδιοκτήτης κοίταξε πίσω του για να δει για ποιό λόγο δεν προχωρούσε ο γάϊδαρός του.
« Ε.....για πες, τι είδους ζώο είσαι εσύ;;; Πού είναι ο γαϊδαρός μου;;;» ρώτησε απορημένος. Ο κλέφτης με το χαλινάρι έκανε αρχικά ότι δεν κατάλαβε ότι η ερώτηση απευθυνόταν σε εκείνον. Ξαφνικά απάντησε στον ιδιοκτήτη:
«Εγώ;;; Ναί, ήμουν ο γάϊδαρός σου για όσο χρονικό διάστημα ο Αλλάχ μού είχε δώσει αυτή την μορφή, σαν τιμωρία για τα κρίμματά μου.»
«Για όνομα τού Θεού, ποιό ήταν αυτό το τόσο μεγάλο κρίμα σου;;;» ρώτησε ο ιδιοκτήτης.
«Μιά μέρα που τα κοράκια είχαν αρχίσει το τραγούδι τους, γύρισα στο σπίτι τύφλα στο μεθύσι μετά από μιά νύχτα ξενυχτιού με τους φίλους μου. Η μητέρα μου αφού μου τα έψαλλε μού είπε: «Πώς τολμάς και έρχεσαι σε αυτήν την κατάσταση στο σπίτι, δεν ντρέπεσαι; Ζήτα συγχώρεση από τον Αλλάχ για τα σφάλματά σου. Είναι μεγαλόψυχος και καλόκαρδς και θα σε συγχωρέσει.» Εκείνη τη στιγμή με κατέλαβε ένα δαιμονικό πνεύμα. Δεν ένιωθα καθόλου, μα καθόλου μετανιωμένος. Αντί να ζητήσω συγνώμη έγινα έξαλλος και χτύπησα δυνατά την μητέρα μου. Ευτυχώς ο Αλλάχ δεν έριξε φωτιά να με κάψει επιτόπου, όμως και πάλι η τιμωρία μου ήταν βαριά ! Σαν να μου έκαναν μάγια, εκείνη τη στιγμή μεταμορφώθηκα σε γάϊδαρο !!! Κάποιος με βρήκε και με πούλησε. Για πολύ και.ρό ανήκα σε σένα. Αλλά πρέπει να με συγχώρεσε η μάνα μου και τη στιγμή που μεταμορφώθηκα, να με σκέφτηκε. Νομίζω πως ζήτησε από τον Αλλάχ να πάρει από πάνω μου την τιμωρία. Γι’ αυτό το λόγο ο Μεγαλοδύναμος με μεταμόρφωσε ευθύς σε άνθρωπο!»
«Συγχώρεσέ με, καλέ μου άνθρωπε, που τόσο καιρό σε καβαλίκευα και σε έβαζα να μεταφέρεις βάρη! Σε χτύπησα ακόμη και με το μαστίγιο! Ευτυχώς όμως τώρα απαλλάχτηκες από το μαρτύριό σου !!!» Ο ... αφελής άνθρωπος ζήτησε και πάλι συγνώμη κι έλυσε το χαλινάρι.
Γελώντας οι 2 κλέφτες έφυγαν με τον κλεμμένο γάϊδαρο. Λίγες μέρες αργότερα τον ξαναέφεραν στο παζάρι προς πώληση. Η τύχη ήθελε να βρίσκεται εκεί κι ο ιδιοκτήτης τού γάϊδαρου, που έψαχνε για άλλον γάΙδαρο. Προς μεγάλη τρομάρα των κλεφτών αναγνώρισε τον γάϊδαρό του από το λευκό σημάδι στο μέτωπο του. Αλλά κι ο ιδιοκτήτης δεν είχε τρομάξει λιγότερο. Και τι έκανε;;;
Έγειρε προς τα εμπρός και ψιθύρισε στο αυτί τού γαϊδάρου του:«Ώστε λοιπόν δεν το έμαθες το μάθημά σου, αλήτη! Σίγουρα τα ήπιες ξανά και χτύπησες άλλη μία φορά την μητέρα σου. Λοιπόν.....αυτή τη φορά ΔΕΝ σε αγοράζω. Θα κοιτάξω παρακάτω για άλλον γάϊδαρο!»
«Ο ανόητος δεν άξιζε κάτι καλύτερο!» είπε γελώντας ο Βασιλιάς. «Πιστεύω ότι δεν είναι ανάγκη να σου πω τι θέλω να ακούσω. Από δω και πέρα έχεις το ελεύθερο. Πες όποια ιστορία θέλεις. Η επιλογή είναι δική σου !»
«Με όλη μου την αγάπη, την εκτίμηση και τον σεβασμό.....» απάντησε η Σεχραζάτ. Κι όταν βράδιασε, είπε: « Βασιλιά μου, γνωρίζω ότι η σύντροφό σου στάθηκε άπιστη και γνωρίζω επίσης και πως την τιμωρήσατε. Κάποιες φορές όμως συμβαίνει ο άντρας να είναι ο άπιστος, ενώ η γυναίκα του περαμένει πιστή σ’ εκείνον, παρά τα όσα κάνει. Σχετικά με αυτό θα σας πω μια ιστορία....»
Αλλά αυτό καλοί μου Μυθολόγοι θα το μάθετε την επόμενη φορά.....Μέχρι τώρα να περνάτε καλά και να έχετε μια όμορφη μέρα !!!

Μου αρέσει! · Σχολιάστε · Κοινοποιήστε