....Για να κλείσω κύκλους της μέρας, που έτσι κι αλλιώς, δεν προλαβαίνω να κάνω σωστά.
Έχω φια φίλη ποιήτρια... την Γιώτα, την αστοριανή, ΕΔΩ, που φαίνεται πως την ξεχνάω, αλλά δεν είναι έτσι!
ΠΟΙΗΜΑ - ΑΦΙΕΡΩΣΗ της Υιώτας Στρατή
ΣΤΗΝ «ΜΑΝΝΑ ΜΕ ΔΥΟ Ν»
και
στις Μάνες του Κόσμου, που έφυγαν...
*********
Της Κυρ-Αφροδής (03/29/09)
Χώμα νωπό,
με αγιασμό,
1 – 26 από 26
Έχω φια φίλη ποιήτρια... την Γιώτα, την αστοριανή, ΕΔΩ, που φαίνεται πως την ξεχνάω, αλλά δεν είναι έτσι!
ΠΟΙΗΜΑ - ΑΦΙΕΡΩΣΗ της Υιώτας Στρατή
ΣΤΗΝ «ΜΑΝΝΑ ΜΕ ΔΥΟ Ν»
και
στις Μάνες του Κόσμου, που έφυγαν...
*********
Της Κυρ-Αφροδής (03/29/09)
Χώμα νωπό,
με αγιασμό,
με γύρη από γαζίες.
Διαπερνά ο στεναγμός
Διαπερνά ο στεναγμός
κοίτη από κυπαρίσσι.
Το λευκο-σέντονο υγρό,
λίμνη γεμάτη δάκρια.
Πνίγετ’ η έσω σιωπή.
Πόδια και χέρια τρέμουν.
Βαρύς ο αναστεναγμός,
σπάζει ο λυγμός στη μέση.
Στ’ άγγιγμα κρύου μάρμαρου
χείλη ανατριχιάζουν…
-Πώς δεν ακούς το θρήνο μου,
Μάννα,
γλυκιά μου Μάνα!
Τώρα, που μάνα έγινα
και τη καρδιά σου νοιώθω
να ξεριζώνεται εντός,
στα σωθικά του πόνου,
πες μου πιο άστρο ν’ ασπαστώ
νάρθει να σε χαϊδέψει
στις ώρες περισυλλογής,
στις νύχτες της ξαγρύπνιας;
Στείλε μου μήνυμα!
Η πνοή του νοτισμένου αγέρα,
πάνω στο μέτωπο
ας είν΄ το τρυφερό φιλί σου.
Τώρα που ένα έγινες
στο σώμα της ελπίδας
ξεπήδησε σαν της πηγής
τη δροσισμένη ανάσα...
Φλόγες στα μάτια η μνήμη σου!
Ο ουρανός, ραγίζει.
Στείλε ευχή,
η αγάπη σου να με τυλίγει,
Μάννα!
Αναρτήθηκε από την Αστοριανής 11:28 πμ 4 ΣΧΟΛΙΑΣΑΝ
Το λευκο-σέντονο υγρό,
λίμνη γεμάτη δάκρια.
Πνίγετ’ η έσω σιωπή.
Πόδια και χέρια τρέμουν.
Βαρύς ο αναστεναγμός,
σπάζει ο λυγμός στη μέση.
Στ’ άγγιγμα κρύου μάρμαρου
χείλη ανατριχιάζουν…
-Πώς δεν ακούς το θρήνο μου,
Μάννα,
γλυκιά μου Μάνα!
Τώρα, που μάνα έγινα
και τη καρδιά σου νοιώθω
να ξεριζώνεται εντός,
στα σωθικά του πόνου,
πες μου πιο άστρο ν’ ασπαστώ
νάρθει να σε χαϊδέψει
στις ώρες περισυλλογής,
στις νύχτες της ξαγρύπνιας;
Στείλε μου μήνυμα!
Η πνοή του νοτισμένου αγέρα,
πάνω στο μέτωπο
ας είν΄ το τρυφερό φιλί σου.
Τώρα που ένα έγινες
στο σώμα της ελπίδας
ξεπήδησε σαν της πηγής
τη δροσισμένη ανάσα...
Φλόγες στα μάτια η μνήμη σου!
Ο ουρανός, ραγίζει.
Στείλε ευχή,
η αγάπη σου να με τυλίγει,
Μάννα!
Αναρτήθηκε από την Αστοριανής 11:28 πμ 4 ΣΧΟΛΙΑΣΑΝ
Ο/Η Αστοριανή είπε...- Κατερίνα, Αγαπημένη, το ελάχιστο δώρο μου για τη Μάννα!
Χαρά και τιμή μου, που σε γνώρισα μέχρι τα μύχια της ψυχής σου,
χάρη στον ανυπέρβλητο ύμνο που αφιέρωσες στην Μάννα!
την μητέρα σου!
Εύχομαι να μην αλλάξεις, μα και ούτε να φθαρείς, αφού Μάννα έγινες κι εσύ και όλοι σε χρειαζόμαστε!
Με την αγάπη μου,
Υιώτα Στρατή,
Νέα Υόρκη
"Αστοριανή..."
Ο/Η Κατερίνα Δεστα'πα; είπε...- ....
άσε με να κλάψω...
τα λέμε μετά....
.......
-
Ο/Η Κατερίνα Δεστα'πα; είπε...
- Γιώτα, συγγνώμη...
Δως μου χρόνο, να συνέλθω...
-
Ο/Η Κατερίνα Δεστα'πα; είπε...
- Ένα χρόνο σχεδόν το πάλευα, μέχρι απόψε. «Βάστα βράχε, βάστα», έλεγα στον εαυτό μου. Μη λυγάς. Αντέχεις.
Και άντεχα.
Μαύρα σύννεφα από παντού, μαύρα ακόμα και τα ρούχα για τους γονείς του άντρα μου. Μαύρες στιγμές, μαύρη ψυχολογία, γενικώς. Μαύρα πλασάρει η μόδα στη ζωή μου, με το έτσι θέλω φέτος.
Και αντέχω.
Άντεξα μέχρι τώρα. Βρήκα μια σκληρή πέτρα και την έβαλα στη θέση της καρδιάς μου. Και προχωρώ.
Προχώρησα, μέχρι απόψε.
Με πονάει όμως. Αυτή η πέτρινη καρδιά με σφίγγει. Ήθελα να την πετάξω πέρα και να βρω τη δική μου, μα κάποιος την είχε κρύψει. Δεν ήξερα που, δεν ήξερα πως.
Μέρες το πάλευα. Ήθελα να πάω στο χωριό μου. Ήμουνα σίγουρη ότι εκεί έχει κρυφτεί. Δεν μπορούσα όμως. Εμπόδια, παντού. Στο βάθος δεν ήθελα και να πάω. «Θα την πονέσω άμα την βρω αυτή την εποχή. Αργότερα. Καλύτερα που κρύβεται. Θα γλυτώσει!» σκεφτόμουνα.
Κοίταζα τους δρόμους, τους φωτογράφιζα, μα εκείνη η πέτρα σκληρή.
Είχε αναλάβει το καθήκον της.
Μη λυγάς Κατερίνα. Προχώρα. Μπορείς.
Και το μπόρεσα ως απόψε.
Όλο τ’ απόγευμα έπαιζα με φωτογραφίες και τραγούδια, για να ξεφύγω και να μην με πάρει από κάτω. Μέρες με τριγυρίζει.
Κοίταζα απέναντι την φωτογραφία της Μάννας και της έλεγα:
«Ακόμα, Μάννα. Θα έρθω όμως. Δεν σε ξέχασα. Σε σένα είναι η καρδιά μου. Στην αυλή μας, στο σπίτι μας».
Κι εκείνη δεν μου απάντησε.
Συνέχισε να κρατάει εκείνο το γεμάτο ποτήρι κρασί και να μου λέει: «Στην υγειά σου!»
«Ποια υγειά, Μάννα; Την χάσαμε κι αυτήν…»
Κι ήθελα να κλάψω, να κλάψω, μέρες τώρα. Να κλάψω για μένα πια, για κανέναν άλλον. Μόνο για μένα.
Μα, οι πέτρες δεν έχουν δάκρυα.
Κι απόψε έψαχνα την καρδιά μου. Μήνες τώρα. Από τότε, απ’ το Νοσοκομείο, με τον Άλλον Πατέρα, δεν την έχω ξαναδεί.
Και την βρήκα απόψε.
Ήρθε από Αμερική. Ναι, μέχρι εκεί είχε φτάσει η χάρη της. Ένας δυναμίτης με μήνυμα της Μάννας, κι αμέσως μπήκε στην θέση της.
Έσπασε ο βράχος, θρίψαλλα έγινε, εξαφανίστηκε.
Άμμος ήτανε, σαν το Χορευτό.
Χορεύοντας έφυγε κι εκείνη.
Τώρα που βρήκα την καρδιά μου, Γιώτα μου, … τελίτσες.
Δεν έχω ούτε γράμματα, ούτε λέξεις.
Το «Ευχαριστώ» είναι λίγο, το «Επιφυλάσσομαι» είναι πολύ.
Δεν ξέρω πως και που να κρύψω το δώρο σου.
Δεν ξέρω με τι χαρτί να το τυλίξω.
Δεν ξέρω αν το πειράζει η ζεστασιά, αν φοβάται το κρύο.
Ξέρω μόνο πως,
μου είναι ΠΟΛΥΤΙΜΟ!
Χρόνια ήθελα να τολμήσω να ζητήσω από έναν ποιητή να μου γράψει ένα ωραίο ποίημα για την μάννα, τη δική μου μάννα, την Αφροδή και ντρεπόμουνα.
Εγώ δεν ξέρω να γράφω ποιήματα.
Κι ήρθες εσύ, έτσι απλά, ένα μελαγχολικό βράδυ και με κερνάς απλόχερα, ποίημα, καρδιά, λέξεις, μνήμες…
Πώς να μην κλάψω, Γιώτα μου;
Πώς να μη βρω την καρδιά μου;
Σ’ ευχαριστώ για όλα!
Κυρίως για την λύτρωση που έβγαλε το κλάμα της καρδιάς μου, αυτή την δεδομένα δύσκολη για μένα στιγμή.
Να σ’ έχει ο Θεός καλά, κι εσένα και την οικογένειά σου!
Καλή επιτυχία σε ότι κι αν κάνεις!
Η Μάννα μου, σ’ ευχαριστεί…
«Στην Υγειά σου!» είπε κι Αυτή!
-
Ο/Η Κατερίνα Δεστα'πα; είπε...
- Γιώτα μου, τώρα είμαι καλύτερα.
Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!
Εσύ ήσουνα η ευχή της και το σύνθημά της!
...Την Ανέστησες πριν το Πάσχα και μετά από τόσα χρόνια...
Τώρα μπορείς ν' αλλάξεις ανάρτηση.
Τόσο εγώ, όσο κι η Μάννα, πήραμε το μήνυμα...
Να είσαι πάντα καλά!
Ο/Η Ιουστίνη Φραγκούλη είπε...- Τι όμορφα, τι τρυφερά λόγια κι απο τις δυό σας. Η Γιώτα βούτηξε
την πέννα της στη λυρική της αλήθεια και μεγαλούργησε δικαιώνοντας την
υπαρξιακή αναζήτηση της Κατερίνας.
Οχι άλλο μαύρο, ηλίανθοι ν΄ανθίσουνε παντού, ναι;
Σας αγαπώ πολύ
-
Ο/Η Αστοριανή είπε...
- Στην Κατερίνα μας,
δεν θα πω άλλη λέξη, παρά:
Υπομονή!
είσαι μάνα και πρέπει ν' αντέχεις, τόσο για σένα, την Κατερίνα, όσο και για τους δικούς σου.
Έκανα εκείνο που αισθανόμουν. Τίποτε παραπάνω! και σε φιλώ...
Τώρα, για την άλλη ευαίσθητη καρδιά,
την Ιουστίνη μας,
ξέρω
ότι σε μια ακρη της καρδούλας της, υπάρχει ένα πολύτιμο εβένινο κουτί που έχει κλειδώσει μια αδελφική αγάπη που πονάει πολύ.
Μα την έχει μεταμορφώσει σε μια γοητευτική Ψυχή, σε μια πεταλούδα και την θωπεύει όταν την Eκείνη την επισκέπτεται...
********
Ο πατέρας μου,
κάααποτε, πριν φύγει, έλεγε:
-αν πεθάνω, μη φορέστε μαύρα! ζωηρά χρώματα... και να τραγουδάτε.
Τραγούδια χαράς! Γιατί θα σας βλέπω (!)και θα στενοχωριέμαι εγώ!
Ήμουν νιόπαντρη, εδώ,
και... με μωρό...
Ήταν ο αδελφός μου, συμπτωματικά έξω από τη δουλειά του, του έβγαλα το εισιτήριο... και πήγε εκείνος...
Ακόμη και τώρα, νομίζω ότι και δύο τους υπάρχουν... και πιάνω τον εαυτό μου να τους μιλάω!!! *****
"...ΌΧΙ ΑΛΛΟ ΜΑΥΡΟ,
ΗΛΙΑΝΘΟΙ Ν' ΑΝΘΙΣΟΥΝΕ ΠΑΝΤΟΥ!!!
Ιουστίνη Φ. 4/5/09 "
Σ' Ευχαριστώ
Ιουστίνη μου, κι εκ μέρους της Κατερίνας που μας ένωσε τον θρήνο.
Στην επομένη ανάρτηση,
αντί για κεράκι, θα βάλω έναν πελώριο Ηλίανθο. Δίχως λόγια! ΕΣΕΙΣ, θα ξέρετε το μήνυμά του.
Σας αγαπώ,
Υιώτα
-
Ο/Η Κατερίνα Δεστα'πα; είπε...
- Ξύπνησα να δω αν ήταν αλήθεια και όχι όνειρο!
Κι εγώ σ' αγαπάω, Ιουστίνη μου!
Κι εσένα, Γιώτα μου, πολύ! Ήρθες έτσι ξαφνικά στη ζωή μου και με κράτησες σε δύσκολες στιγμές.
Σας ευχαριστώ και τις δυο!
Τώρα μπορώ να πάω να κοιμηθώ λίγο ακόμα, αφού εσείς είστε εκεί!
Φιλάκια και Καλημέρα για όταν ξυπνήσετε κι εσείς!
-
Ο/Η Κατερίνα Δεστα'πα; είπε...
- Είναι οι μέρες που το καλούν, να θυμόμαστε τις ψυχές!
Ναι, Γιώτα μου! Ηλίανθο αντί για κεράκι!
Φυσσάει ένας αέρας δυνατός, τα γκρέμισε όλα έξω.
Ο/Η Μηθυμναίος είπε...- Γράμμα στη μάννα με δύο Ν!!!
Με συγκλόνισε όταν το διάβασα. Τώρα με συγκλόνισαν τα λόγια σας...
(...) Κλείνω τη σιωπή μου σε παρενθέσεις. Και την αλήθεια μου την αφήνω στη βροχή να την ξεπλύνει...
Την αγάπη μου, αν τη δέχεστε, δική σας.
Ο/Η Dana_Semitecolo είπε...- Τί όμορφα λόγια και πόσο πονάνε!
Φιλιά από το Ιόνιο!
Ο/Η pylaros είπε...- Η ζωή, με κλάματα γενιέται και με κλάματα τελειώνει.
Εσείς μεταφέρατε τη μάννα την αγάπη, τον πόνο, την συγκίνηση, τα δάκρυα, την ανθρώπινη υπόσταση μέσα από τον χείμαρο λεξικής σας τελειότητας, μέσα από το ποιήμα όπου στάζουν δροσοσταλιές μνήμης, που ο ήλιος δεν έχει τη δύναμη να στεγνώσει.
Νάστε καλά,
Γαβριήλ
-
Ο/Η Κατερίνα Δεστα'πα; είπε...
- Γιώτα μου, μόλις ήρθα αλαφιασμένη από μια δύσκολη μέρα. Βρήκα την μάννα ακόμα εδώ και αναθάρρεψα!
Θα ξανάρθω αργότερα να ευχαριστήσω τα παιδιά κι εσένα βεβαίως βεβαίως!
-
Ο/Η Κατερίνα Δεστα'πα; είπε...
- Γιώτα μου, μια παραγγελιά, παρακαλώ!
Κάτι για τον χρόνο που τρέχει και δεν τον προλαβαίνουμε!
Σίγουρα έχεις και σε τέτοιο!
Πηγή μου εσύ!
Σε σένα τρέχω να ξεδιψάσω!
Κι ας άργησα ήδη μια μέρα!
Καλό βράδυ, κορίτσι μου και ευχαριστώ απ' τον "πάτο" της ψυχής μου!
-
Ο/Η Κατερίνα Δεστα'πα; είπε...
- Στράτο μου γλυκέ, εσύ, πονάει η αγάπη μάτια μου πονάει, μα είδες κανέναν να μην την δέχεται;
Φιλιά, Στράτο μου! Φύσηξε τέτοιος αέρας χθες το βράδυ, που τα σκούπησε όλα!
Επέπλευσε η αγάπη! Ποια βροχή; Κι αυτή δεν έχει καθαρό νερό πια! Μαύρα γίνονται τα ρούχα απ' την σκόνη, αν βραχείς!
Όνειρα γλυκά, γιατί εσύ σίγουρα κοιμάσαι τώρα!
Ευχαριστώ και για τα καλά σου λόγια!Φιλάκια!
-
Ο/Η Κατερίνα Δεστα'πα; είπε...
- Ντάνα μου, κι εσύ ακόμα πιο όμορφη που άφησες τον καλό λόγο σου εδώ!
Φιλάκια και σ' ευχαριστώ!
-
Ο/Η Κατερίνα Δεστα'πα; είπε...
- Γαβρίλη μου, σ' ευχαριστούμε! Την τελειότητα την αφήνω για την
Γιώτα, γιατί απεδειγμένα με τα τόσα βραβεία της την έχει! Και σε σας
όλους τους ξενητεμένους που βαστάτε γερά την γλώσσα μας!
Για μένα κρατάω τα δάκρυα που ναι, αυτά τα μεταδίδω εύκολα, γιατί συνήθως γράφω κλαίγοντας.
Βάλε μάννα, δουλειά, παιδιά, τώρα πατέρα!
Καλή επιτυχία στο νέο σου βιβλίο, φίλε μου!
Καλοτάξιδο!
Φρόντησε να φτάσει Ελλάδα!
-
Ο/Η Κατερίνα Δεστα'πα; είπε...
- Γιώτα μου, έκανα κατάληψη ή μου φαίνεται;
Μήπως παίζω μπάλλα σε ξένο γήπεδο;
Συγγνώμην!
Πάρε ένα ακόμα μεγάλο μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!, για να φύγω!
Στην Ιταλία έγινε σεισμός κι εμείς μιλάμε για βιβλία και Ψυχές που Έφυγαν πριν χρόνια!
Ας είναι Αιώνια η μνήμη Όλων των αγαπημένων μας Ανθρώπων κι ας ευχηθούμε μέχρι εκεί το κακό με τον σεισμό!
Όχι άλλοι νεκροί! Έλεος!
Καλό βράδυ!
-
Ο/Η Αστοριανή είπε...
- Γιαυτό είμαστε εδώ,
Κατερίνα μου!
Βλέπεις ο "θρήνος" δεν είναι μόνο το Πάσχα!
"Μεγάλη Παρασκευή" δυστυχώς έχουμε πολλές φορές τον χρόνο...
Σε μια ερώτησή μου, σε κάποιον μεγάλο ιερέα, κάποτε, στο
"γιατί τότε βρεθήκαμε σε τούτη γη, ποιος είναι ο προορισμός μας, νοιώθω ότι δεν προσφέρω πολλά αφού ΔΕΝ δύναμαι να προσφέρω περισσότερο..."
ξέρετε τι μου απάντησε;
"...καθένας μας είναι ταγμένος για κάτι. Ο ίδιος δεν το γνωρίζει, μα υπάρχουν περιπτώσεις όπου και το ελάχιστο από αυτόν θα συμπληρώσει το κενό κάποιου άλλου..."
Εκείνο το ελάχιστο που ο καθένας μας προσφέρει δίχως να γνωρίζει ποιος το χρειάζεται, σίγουρα υπάρχει ο αποδέκτης...
κι αν έστω εκείνο το λίγο, είναι πολύτιμο σε κάποιον άλλον, τότε νιώθουμε ότι ναι, υπάρχει ένας λόγος που υπάρχουμε...
Μπορεί να είναι δύσκολος
ο δρόμος μας, μπορεί να χρειαστεί να προχωρούμε με τα γόνατα,
εκείνο που αξίζει είναι να προχωρούμε...
και να συμπληρώσω:
...να χαμογελάμε, λίγο, το λίγο θα γίνει συνήθεια και θα μεταμορφωθεί σε πολύ...
κι εκείνη η εσώτερη δύναμη θα συντελέσει να ανθίσει ένα άλλο χαμόγελο, κι ένα άλλο,...
αυτό έχουμε ανάγκη!
Να δούμε την καλωσύνη του άλλου και να σηκώσουμε το κεφάλι πιο περήφανα ότι είμαστε ΄Ανθρωποι!
Να είσαι καλά, Κατερίνα μου,
κι εσείς οι φίλοι μου, ΟΛΟΙ, να είστε αισιόδοξοι, έστω και τόσο λίγο...
Με την αγάπη μου,
Υιώτα
-
Ο/Η Ελπίδα είπε...
- Κι εσύ να είσαι καλά, Γιώτα μου και όλοι οι φίλοι μας και ΟΛΟΣ ο κόσμος!
Όλοι με ένα χαμόγελο, ακόμα και σερνόμενοι (πια γόνατα; παν' αυτά! καταπληγωμένα είναι...)να πάμε ένα βήμα πιο μπροστά, για ένα καλύτερο αύριο όλων μας!
Μ' αρέσει η εξήγηση που σου έδωσε ο παπάς. Κάπως έτσι είναι. Τίποτα δεν έγινε τυχαία. Κάποια αλυσίδα ακολουθούμε, μόνο που δεν ξέρουμε το σχήμα της. Ίσως να είναι και κύκλος κι ο ένας να "κρατάει" τον άλλον.
Ποιος ξέρει;
Φιλάκια πολλά, ευχαριστώ, αισιοδοξία κι ας μη φαίνεται φως στον ορίζοντα, για να παίρνουμε δυνάμεις.
Σου είπα ποτέ κάτι για την μουσική το μπλογκ σου;Στο λέω απόψε!
Υπέροχη!Μελαγχολική μεν, μα τόσο χαλαρωτική!
-
Ο/Η Ελπίδα είπε...
- Μ' αρέσει που ήμουνα ντυμένη αλλιώς! Δεν πειράζει!
Μήνυμα ήταν κι αυτό!
Σα να λέει το μέλλον, υπάρχει Ελπίδα!
Καλό!
Στα παίρνω όλα και φεύγω!
-
Ο/Η Κατερίνα Δεστα'πα; είπε...
- Είπα κι εγώ! Μεταφυσικό; κι άλλο;
Είχα μπει με μοτζίλα κι εκεί ήτανε η Ελπίδα!
Καλό!
Άντε, Γιώτα μου, άλλαξε θέμα! Βάλε κανένα λουλουδάκι!
-
Ο/Η Αστοριανή είπε...
- Φίλες και Φίλοι μου,
για κάνετε μια ...βολτίτσα στις ιστοσελίδες των:
Ελένη Γκίκα και Ιουστίνη Φραγκούλη!
Της κ. Γκίκα, αφορούν λογοτέχνες, της κ. Φραγκούλη, αφορούν και τα δύο της κείμενα όλους μας!
ΥΓ:
Ψάχνω να βρω ...ανθισμένο λουλούδι
για την επομένη ανάρτηση,
να μη βάλω πάλι..."ηλιο-λούλουδο"
κι έχουμε καμιά...ξηρασία προ-καλοκαιριάτικη!!!
(Είδατε "λεξο-πλασία!!!)
Είναι προεόρτια για να μάθουμε να πλάσουμε...κουλουράκια!!!
Αγχωμένη, από πολλά, αιτία οι δικηγόροι ...!!!
θα περάσει κι αυτό!
Υιώτα
-
Ο/Η Ελπίδα είπε...
- Μια απ' τα ίδια! Φέρε να τους ενώσουμε! Τους δικηγόρους, λέω!
Βάλε ένα ποίημα, παιδάκι μου! Με τόσα ποιήματα και ψάχνεις για λουλούδι; Υπάρχουν καλύτερα απ' τα λουλούδια της ψυχής σου;
Μπήκα απ' το τούρμπο (μοντζίλα), γιατί είμαι στη δουλειά και ώ, τι τύχη!Έπιασα σήμα!
Στην Ελένη πήγα. Ιουστίνη ακόμα.
Φιλιά!
Θα περάσει!
Ο/Η Paraskevi Malouxou είπε...- Βρήκα ευκαιρία να γράψω εδώ.. για την "μάννα", καλή μου Κατερίνα...
Διάβασα το βιβλίο σου και ήταν σαν να ήσουν δίπλα μου και μου έλεγες την ιστορία της καλή σου μαννούλας, και την δική σου ιστορία σε σχέση με την μητέρα σου...
Ήταν πολύ συγκινητικό! Πολύ αληθινό!
Σε ευχαριστώ, πάρα πολύ, που μου έδωσες την ευκαιρία να το διαβάσω...(στις 7/10/2012).
Εύχομαιι... να είσαι πάντα καλά και να την θυμάσαι... Να έχεις την ευχή της!!!...
Με αγάπη,
Λαμπρινή....
Ο/Η meterizi είπε...- 2013!
Αχ! Βρε, (φιλικότατον) Λαμπρινή μου! Μέσω Κρήτης και Αμερικής, έφτασα και στην μάννα!
Να είσαι καλά! "Σ' ευχαριστώ!"
Αγκάλιασε την μαμά σου, πιο σφιχτά, τώρα! Αυτό είναι το δικό μου "μπράβο", η πληρωμή και η δικαίωση, για ότι δημοσίευσα τότε, απ' το "τότε".
Να είσαι ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ!!!
ναι... είναι ΠΟΛΥ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλλάδα
248
Ηνωμένες Πολιτείες
236
Ευχαριστώωωω. . . . - _ .