Ήταν, μείναν

Ήταν 1960 το ζόρι της μάννας μου, να με γεννήσει.
Ήταν 1975 - 79 που το χόρευα.

Ανέβηκε στις 6 Οκτ 2010

Francoise VIKINGS 60s , Φρανσουάζ, blouz, μπλουζ, Χορευτό, Ζαγορά, Πήλιο, στιγμές Κατερίνας Δε.Στα.Πα.

Και είναι 2015, τώρα που με χαλάρωσε!

Να, τι επιπλέει στον χρόνο! 

Το "έργο" της δημιουργίας!

Συν:

Οι αναμνήσεις!

Ας έχουμε Καλές, να τις θυμόμαστε και να τις νοσταλγούμε!

Οι αναμνήσεις όμως, είναι η πρόσθεση του κάθε "τώρα" μας και όχι η αφαίρεση!

Η αφαίρεση, αυτό το εύκολο "πέτα", δεν δίνει πάντα μεγαλύτερη αξία σ' αυτό που μένει.

Μπορεί και να χάνει.

Αυτό όμως, είναι κάτι που θα το δείξει και θα το αποδείξει η πορεία μας.

Έλα, φιλόσοφη, ύπνο!

Πιέστηκες πολύ, ξέρω, γι' αυτό ζάλισες τον κόσμο!

Μην ανησυχείς, κάποιος θα υπάρξει να τον συμβουλέψει!

Κοιμήσου, κάπου εκεί, στο 1975, σ' αυτό το πλευρό, απόψε, εκείνης της ρομαντικότατης και τόσο αθώας εποχής!

Μπορεί να ήταν Άνοιξη!

Ποιος να ξέρει;

Ποιος να θυμάται;

"Θέλεις να κάνουμε έρωτα;"

"Τον έρωτα τον νιώθουν, δεν τον κάνουν!"

Δεν ήξερα.

Δεν ξέραμε, τότε!

Περίεργες αυτές οι εκφράσεις!

Άγνωστες φράσεις από προχωρημένα αγόρια. 

Νόμιζαν!

(Ότι άκουγαν απ' τα μεγαλύτερα, τα ήδη ανδρωμένα, πεπειραμένα και διαβασμένα.)

'Τι έκανε ο πατέρας σου με την μάνα σου στο κρεβάτι; Αυτό θα πει!"

"Τι είπες; Μακριά μου, αλήτη! Κι ούτε καν, το χέρι δεν μού άγγιξες, να με ημερέψεις, να με γλυκάνεις! Κι ούτε καν, με φίλησες!Ξέρεις να φιλήσεις; Εγώ έκανα πρόβες στο μεγάλο πόστερ του Αλαίν Ντελόν, στον τοίχο μου! Εσύ;"

Κι ύστερα, τότε δηλαδή, άκουσε η γειτόνισσα το "αλήτη", ειδοποίησε την μάννα, ήρθε η μάννα με τον φακό, φράχτες πήδαγε το μικρομέγαλο αγόρι!

Ο μικρός αλήτης!

Δυο γυναίκες, μια πολυδουλεμένη γιαγιά, μάννα όμως, άντρας και γυναίκα μαζί, να προστατέψει την "τιμή" του κοριτσιού, κι ένα συμπαθητικό κορίτσι, αναπτυσσόμενο μεν, αλλά αργά, δεν είχε και γάλατα και κρεατάκια πολλά το σπιτικό τους, (άλλωστε και ποιον να μοιάσει; ίσως και να μην το πρόσεχες, αν δεν είχε τάσεις ελευθερίας), "αλήτη!" φώναζαν κι οι δυο μέσα στη νύχτα, κι αντιλάλισε το βουνό και τρόμαξε το αγόρι, ο μικρός αλήτης κι έτρεξε και κρύφτηκε, εκείνος, κι ας έφταιγε το κορίτσι, κι αυτή, μικρή αλήτισσα, που δέχτηκε να πάει στο πρώτο της ραντεβού!

Υγ. Κι ύστερα σού λέει, αρχαία ανέκδοτα!

Ήθελα να σχολιάσω προχθές, σε παλιότερη ανάρτηση, τί να προλάβεις να πεις!

Μάς πρόλαβαν άλλοι!

Είναι τόσο όμορφη τελικά, η ζωή!

Τόσο όμορφη, σαν αγόρι αφίλητο, που ξέρει πρόωρα κι αδούλευτα την φράση, την παραπάνω, ντε!

Το θυμάμαι πολύ γλυκά, εκείνο τ' αγόρι, εκείνον τον βιαστκό και πρόωρο αλήτη που φαντάζομαι, εν έτη 2015, θα είναι καλά, θα είναι ευτυχισμένος με την γυναίκα του, θα έχει γκρίζα μαλλιά και γύρω του πολλά εγγόνια, αφού η ζωή του έμαθε δικαίως και καλά, την τότε ακαταλαβίστικη φράση και στην πράξη, βεβαίως, βεβαίως!

Κοιμήσου, ακόμα, όρθια, Κατερίνα!

Τα πουλάκια έξω, ξύπνησαν, εσύ... τα βιολιά σου!

Αλλάζουν οι άνθρωποι;

ΠΟΤΕ!