Στιγμαίο "φαίνεται"

"Φαίνεται", (συμβαίνει, ότι δείχνεις, βλέπουν!) ότι έχω κολλήσει στο παρελθόν!
Λάθος εικόνα!
Πιο μπροστά, δε γίνεται!
Απλά, η επόμενη "στιγμή", πάντα θα παραμένει άγνωστη, γι' αυτό και η κάθε στιγμιαία "αύρα" μου, έχει και το ανάλογο χρώμα...
Η βάση μου, πάντα το λευκό, με το αντίθετό του, το μαύρο!
Όπως "ζωή" και "θάνατος", το ίδιο νόμισμα είναι!
Σήμερα θυμάμαι έντονα τις αγαπημένες μου θείες, γιαγιάδες, που κάθονται στην πλατεία του χωριού, "κουτσομπολεύουν", χαίρονται, νοιώθουν και τύψεις όμως, μα γελάνε μ' αυτές!
"Πω, πω! Κάθομαι και γελάω μαζί σας και το σπίτι είναι τσίρκο! Θα πεθάνω και θα με γελάνε!"

Υγ. Ας γελάσουν, όσο θέλουν!
Δεν ξέρω, αν μετακομίζει ο γιος μου ή εμείς, το σπίτι μας... ήταν ξεχαρβάλωτο!
Όλα χάλασαν, έσπασε και το κλειδί, μέσα!
Ποιο μέσα απ' το μέσα!
Ποιο χωριό, ποια αυλή, ποιο λεωφορείο;
Τα χάσαμε!...
Εδώ, εκεί που χρειάζομαι, πάντα!
Έστω και ηθικά!
Με το μέσα "μέσα", όχι μόνο για την οικογένεια, μα για όπου χρειάζομαι και μπορώ, ναι, αν νοιώσω πως θέλουν πράγματι την "όποια" βοήθειά μου, ναι, είμαι και θα είμαι εκεί!
Κολώνα, έστω και ερρείπιο, μα έχει τόση δύναμη ένας "ίσκιος", είτε είναι μάνας, αδελφής, φίλης!
Τον καταλαβαίνεις όταν τον χάσεις, γι' αυτό και θα "δίνω", κι ας με "στέρεψε" η ίδια η ζωή και τα δίχτυα κάποιων ανθρώπων!

Ναι, είμαι εδώ και μέσα!
Σύντομα θ' αλλάξει και η κλειδαριά, μα η οικοδέσποινα θα παραμείνει ίδια!
Και "μέσα" και "μ' αρέσει"!

Άλλοι έφτασαν, φτάνουν.... μέσα στη γης....
Τι συζητάμε, τώρα;
Κολλάμε...
Πόσο λάθος!
 
 

Υγ. Μόνο για την τελευταία εικόνα, ξαναγύρισα!
Δεν την είχε πάρει!

ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΕΡΝΑΤΕ!
ΜΗΝ ΚΟΛΛΑΤΕ!
ΜΗΝ ΛΥΓΑΤΕ!
ΜΗΝ ΚΟΛΩΝΕΤΕ!
ΠΡΟΧΩΡΑΤΕ!
ΑΓΑΝΤΑ, ΠΑΝΤΑ, (κι ας είμαι και αδέσποτη!)