Είδα την ωραία φωτογραφία με την ακροβάτισσα και σταμάτησα, σε μια βιαστική μου βόλτα, στο Φεις, (στην σελίδα της μοναξιάς, της περισυλλογής και της νοητής εξόδου μου, απ' την πραγματικότητα που είναι η άχαρη και άβαφη ακόμα, κουζίνα μου!) και παρασύρθηκα να διαβάσω και το άρθρο.
Θυμήθηκα τον ακροβάτη
Το μυαλό μου σιγοτραγουδούσε.
Δεν ξέρω! Δεν λειτουργώ, απ' την πολλή κούραση; Δεν το κατάλαβα, ακριβώς; Διαφωνώ;
Το κρατάω για άλλη στιγμή, μη και το αδίκησε κατά λάθος, η στιγμή μου!
Θυμήθηκα κι ένα παλιό τραγούδι, δε με βοηθάει το γκουγκλ.
Ας είναι!
ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΙΧΑ ΞΑΝΑΚΟΥΣΕΙ ΤΗΝ ΛΕΞΗ!
ΣΤΑΡ ΚΙ ΑΥΤΌΣ;
Όχι, δεν έχουμε σε τέτοιο, όπως το εξηγεί το βικιλεξικό!
Ποτέ δεν είχαμε!
σταρχιδιστής αρσενικό, σταρχιδίστρια θηλυκό
Περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της καθημερινότητάς μας
προσπαθώντας να αναλύσουμε συμπεριφορές τρίτων, πράγμα που αφενός
μαρτυρά την κοινωνική μας φύση, την ανάγκη μας να δημιουργούμε σχέσεις
και να συνυπάρχουμε με άλλους ανθρώπους και αφετέρου τον προβληματικό
χαρακτήρα των σχέσεων αυτών και την εμμονική μας προσκόλληση στο
τι είδους γνώμη θα σχηματίσουν οι άλλοι για εμάς.
Η αλήθεια είναι πως λίγο-πολύ όλοι έχουμε αρχίσει φιλικές κουβέντες με κλισέ τσιτάτα του τύπου «λες να…;» με ό,τι και να συνεπάγεται αυτό, «λες να μην εννοούσε αυτό;», «λες να είμαι υπερβολικός-η;».
Ο σταρχιδισμός είναι σημάδι των καιρών μας. Είναι απόδειξη του φόβου μας να νιώσουμε και να δείξουμε ότι νιώθουμε. Ίσως να είχε δίκιο ο Τενεσί Ουίλιαμς στον Γυάλινο Κόσμο όταν παρομοίαζε την ανθρώπινη καρδιά με γυάλινο αντικείμενο. Μόνο που στην προσπάθεια να προστατεύσουμε την καρδιά μας από τις φθορές που τυχόν να υποστεί στα χέρια των άλλων, καταλήγουμε φυλακισμένοι σε μία αποστειρωμένη πραγματικότητα. Η ανάγκη μας να αναλύουμε συμπεριφορές αποτελεί μια ένδειξη ενδιαφέροντος για κάποιον τρίτο και αυτό αποδεικνύεται μέσα από τη σπατάλη χρόνου για την ερμηνεία της συμπεριφοράς αυτής. Και ίσως αυτό το ενδιαφέρον να μην χωράει τελικά στα πλαίσια μια κοινωνίας που θέλει πολίτες παθητικούς και εύκολα χειραγωγήσιμους. Ίσως το μεγαλύτερο λάθος στις ανθρώπινες σχέσεις να είναι η άρνηση της τρυφερότητας και αυτό γιατί η τρυφερότητα αποτελεί μάλλον ταυτοτικό χαρακτηριστικό του ατόμου και αυτό δεν είναι κάτι που μπορούμε να αποβάλλουμε.
Ίσως να ζούμε σε καιρό πολέμου τελικά. Και ο πόλεμος αυτός είναι πόλεμος εσωτερικός, πόλεμος για τη διατήρηση της ανθρώπινης ταυτότητας απέναντι στο κυρίαρχο πρότυπο συμπεριφοράς. Και σ΄ αυτόν τον πόλεμο μοναδικό μας όπλο είναι η τρυφερότητα. Μας φοβούνται γιατί δεν έχουν καταφέρει να εξαλείψουν κάθε μορφή συναισθήματος από μέσα μας. Φοβούνται την τρυφερότητά μας, την δυνατότητά μας να παραμένουμε άνθρωποι. Ίσως οι ανθρώπινες σχέσεις να μην είναι τίποτα περισσότερο από παιχνίδια εξουσίας, της εξουσίας συναισθημάτων. Όποιος ορίζει τα συναισθήματά σου, ορίζει και εσένα τον ίδιο. Θα μπορούσαμε τώρα να φανταστούμε πολύ εύκολα τι συμβαίνει όταν κάποιος σου αφαιρεί τα συναισθήματά σου.
Χριστίνα Μαργιώτη
πηγή
Θυμήθηκα τον ακροβάτη
Δεν ξέρω! Δεν λειτουργώ, απ' την πολλή κούραση; Δεν το κατάλαβα, ακριβώς; Διαφωνώ;
Το κρατάω για άλλη στιγμή, μη και το αδίκησε κατά λάθος, η στιγμή μου!
Θυμήθηκα κι ένα παλιό τραγούδι, δε με βοηθάει το γκουγκλ.
Ας είναι!
ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΙΧΑ ΞΑΝΑΚΟΥΣΕΙ ΤΗΝ ΛΕΞΗ!
ΣΤΑΡ ΚΙ ΑΥΤΌΣ;
Όχι, δεν έχουμε σε τέτοιο, όπως το εξηγεί το βικιλεξικό!
Ποτέ δεν είχαμε!
Ετυμολογία
- σταρχιδιστής < από την έκφραση στα αρχίδια μου
Ουσιαστικό
σταρχιδιστής αρσενικό, σταρχιδίστρια θηλυκό
- (χυδαίο) κάποιος που αδιαφορεί πλήρως για τις γνώμες άλλων, που κάνει ό,τι του κατέβει χωρίς να λογαριάσει τις απόψεις των συνανθρώπων του
Συνώνυμα
Σταρχιδισμός ή τρυφερότητα;
Η αλήθεια είναι πως λίγο-πολύ όλοι έχουμε αρχίσει φιλικές κουβέντες με κλισέ τσιτάτα του τύπου «λες να…;» με ό,τι και να συνεπάγεται αυτό, «λες να μην εννοούσε αυτό;», «λες να είμαι υπερβολικός-η;».
Πρόσφατα έκανα μια παρόμοια κουβέντα με έναν φίλο, η κουβέντα δεν κατέληξε πουθενά και μείναμε αιωρούμενοι μεταξύ του δίπολου ‘σταρχιδισμός ή τρυφερότητα’.Στην προσπάθειά μας να κρατηθούμε μακριά από την τρυφερότητα, το ρομαντισμό και το συναίσθημα, οργανώνουμε ή μάλλον οργανώνουν τις ζωές μας γύρω από την συνήθεια. Ως τέτοια ορίζουμε κάθε ασυνείδητα και συνειδητά επαναλαμβανόμενη πράξη και δεσμό. Προσπαθούν έτσι να παγιώσουν το σταρχιδισμό ως συνήθεια, ως λογική πρακτική στις ανθρώπινες σχέσεις. Σε έναν βαθμό αυτό το έχουν καταφέρει. Έτσι υψώνουμε τοίχους συνήθειας και αφήνουμε έξω ό,τι μας φοβίζει, ό,τι μπορεί να διαταράξει τα νερά της κανονικότητάς μας, ό,τι μας κάνει να αισθανόμαστε και ό,τι μας απειλεί. Και ονομάζουμε την συνήθεια καθημερινότητα και την καθημερινότητα ζωή και βολευόμαστε εκεί μέσα για πάντα. Κατά πόσο θεωρείται ζωή όμως μια σειρά προγραμματισμένων γεγονότων και πόσο ενδιαφέρουσα θεωρείται η ζωή αυτή; Αρνούμαστε να αισθανθούμε, να πάμε κόντρα στο ένστικτο της συνήθειας… Κατά πόσο όμως η συνήθεια είναι ένστικτο και κατά πόσο μας επιβάλλεται έμμεσα από την κυρίαρχη κουλτούρα; Μήπως η κοινωνία μας θέλει φοβικούς απέναντι στο συναίσθημα;
Ο σταρχιδισμός είναι σημάδι των καιρών μας. Είναι απόδειξη του φόβου μας να νιώσουμε και να δείξουμε ότι νιώθουμε. Ίσως να είχε δίκιο ο Τενεσί Ουίλιαμς στον Γυάλινο Κόσμο όταν παρομοίαζε την ανθρώπινη καρδιά με γυάλινο αντικείμενο. Μόνο που στην προσπάθεια να προστατεύσουμε την καρδιά μας από τις φθορές που τυχόν να υποστεί στα χέρια των άλλων, καταλήγουμε φυλακισμένοι σε μία αποστειρωμένη πραγματικότητα. Η ανάγκη μας να αναλύουμε συμπεριφορές αποτελεί μια ένδειξη ενδιαφέροντος για κάποιον τρίτο και αυτό αποδεικνύεται μέσα από τη σπατάλη χρόνου για την ερμηνεία της συμπεριφοράς αυτής. Και ίσως αυτό το ενδιαφέρον να μην χωράει τελικά στα πλαίσια μια κοινωνίας που θέλει πολίτες παθητικούς και εύκολα χειραγωγήσιμους. Ίσως το μεγαλύτερο λάθος στις ανθρώπινες σχέσεις να είναι η άρνηση της τρυφερότητας και αυτό γιατί η τρυφερότητα αποτελεί μάλλον ταυτοτικό χαρακτηριστικό του ατόμου και αυτό δεν είναι κάτι που μπορούμε να αποβάλλουμε.
Ίσως να ζούμε σε καιρό πολέμου τελικά. Και ο πόλεμος αυτός είναι πόλεμος εσωτερικός, πόλεμος για τη διατήρηση της ανθρώπινης ταυτότητας απέναντι στο κυρίαρχο πρότυπο συμπεριφοράς. Και σ΄ αυτόν τον πόλεμο μοναδικό μας όπλο είναι η τρυφερότητα. Μας φοβούνται γιατί δεν έχουν καταφέρει να εξαλείψουν κάθε μορφή συναισθήματος από μέσα μας. Φοβούνται την τρυφερότητά μας, την δυνατότητά μας να παραμένουμε άνθρωποι. Ίσως οι ανθρώπινες σχέσεις να μην είναι τίποτα περισσότερο από παιχνίδια εξουσίας, της εξουσίας συναισθημάτων. Όποιος ορίζει τα συναισθήματά σου, ορίζει και εσένα τον ίδιο. Θα μπορούσαμε τώρα να φανταστούμε πολύ εύκολα τι συμβαίνει όταν κάποιος σου αφαιρεί τα συναισθήματά σου.
Χριστίνα Μαργιώτη
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου