Έχω έναν φίλο ποιητή...που το ψευδόνυμό του είναι:
"Αργοναύτης"
Το όνομα που ταξιδεύει στην ζωή του, είναι:
"Σπύρος Μακρυγιάννης".
Έτυχε, (δεν ξέρω κατά πόσο), να τον γνωρίσω στην ζωή μου, εδώ και 5 χρόνια (ίσως και παραπάνω), να τον συμπαθήσω πολύ, να τον εκτιμήσω πολύ, να τον αγαπήσω πολύ, χωρίς να κάνουμε ιδιαίτερη παρέα, χωρίς να δίνουμε συχνό "παρόν" ο ένας στην ζωή του άλλου, κατά κάποιον τρόπο, "δέσαμε" νοερά, σα να μας ενώνει κάτι αόρατο, αδελφικό!
Χωρίς ιδιαίτερη "φροντίδα", αυτό το "αόρατο" παραμένει, γιατί είναι αληθινό και γνήσιο και απ' τις δυο πλευρές.
Ο Σπύρος είναι πολυτάλαντος. Ηθοποιός, Λογοτέχνης, Ποιητής, ίσως να έχει κι άλλα ταλέντα που δεν τα ξέρω ή μού ξεφεύγουν, αυτή την στιγμή.
Κυρίως, όμως, είναι ρομαντικός, ευαίσθητος, αληθινός και Άνθρωπος!
Να μην τα πολυλογώ, Τετάρτη βράδυ, στις 6 του Μάη 2015, στο καφέ Φίλοιστρον, η βραδιά ήταν δικιά του!
Ήθελα να πάω.
Ετοιμάστηκα για να πάω.
Ήθελα να πάω, για να τον καμαρώσω και για να του "κρατήσω" και ενθύμια.
"Υπήρχαν" μού είπε και δυο λόγοι που νόμιζε πως θα ήταν "αφορμή" και για να πάω....
Όταν τους έμαθα, συγκινήθηκα πολύ.
Όταν έμαθα όμως και τα άλλα θέματά του, τότε κατάλαβα πως ο φίλος μου, δεν ήξερε καλά κι εκείνος την "φίλη" του και οι λόγοι οι δυο, γίνονταν πολύ παραπάνω.
....Ωστόσο, η ζωή θέλησε να μην τα καταφέρω να πάω.
Πολλά τα εμπόδια. (Δεν είναι της ώρας, αφορούν την υγεία, δεν υπάρχει και λόγος παραπάνω εξήγησης. Η υγεία τα σταματάει όλα. "Όταν οι άνθρωποι προγραμματίζουν, καλώς ή κακώς, ο Θεός, γελάει", λέει και είναι τελικά, πολύ αλήθεια! Αλίμονο στον άνθρωπο που θα τολμήσει να πει, ότι είναι σίγουρος για το "Αύριό" του, ακόμα και για την επόμενη στιγμή του! Όπως και να έχει, συγκινήθηκα πολύ, όταν έμαθα πως έγινε τελικά και μια αναφορά (κ.λ.π.), ενώ είμαι τελικά ζωντανή, ενώ θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς!)
Ήθελα πολύ να πάω.
Δεν πήγα.
Ήθελα πολύ, να του στείλω λουλούδια, τόσο στον ίδιο, όσο και στο καφέ, άφησα σε ανθοπωλείο προκαταβολή (εκεί είναι ακόμα), αλλά... δεν έστειλα, τελικά, γιατί ήλπιζα, μέχρι και τις 9 και 30, ότι ίσως ήμουνα καλύτερα και πήγαινα...
Αλλά... δεν πήγα.
Ήθελα, να δώσω τα δικά μου φωτογραφικά "σύνεργα", έστω και ερασιτεχνικά, σε κάποιον, να κρατήσει στιγμές, αλλά... δεν βρήκα.
Ήθελα, να μπω σ' ένα φωτογραφείο, να πω: "πάτε και πληρώνω", αλλά ... δεν είχα, δεν έφταναν, μεγάλη πολυτέλεια να πληρώσεις ενθύμια στιγμών, αυτή την εποχή!
Ήθελα, να στείλω δικά μου τριαντάφυλλα, απ' τον κήπο μου, το βράδυ, αλλά.... ο γιος μου, δεν είναι "λουλουδάς", είναι και ντροπαλός!
Ήθελα, να σας μιλήσω γι' αυτήν την εκδήλωση, που αφορούσε και παρουσίαζε ο ίδιος ο φίλος μου, τον φίλο μου τον ποιητή, αλλά... δεν πήγα, δεν είδα, δεν ξέρω.
Οι μόνες αποδείξεις που έχω, ένα 24ωρο και! μετά, είναι αυτά τα κλεμμένα λόγια του, απ' το Φέις!
"Α και ού", υπέροχα τα λόγια και τα αισθήματα των φίλων του, μα... "απόδειξη - ενθύμιο -ενημέρωση", τόσο για τον ίδιον, όσο και για τους άλλους, μέχρι στιγμής, μηδέν!
Πού πάτε, ρε, (φιλικότατον), παιδιά, χωρίς "αποδείξεις";
Δεν είπα να μας τρελάνετε στην φωτογραφία ή στα βίντεο, όπως έκανε ένα χαζοκυκλάμινο, κάποτε και το "κράξανε", πως "έκλεβε" την δόξα των άλλων (ή δεν είχε τι να κάνει ή δεν κράτησε καλές στιγμές, κ.λ.π.) μα, μια φωτογραφία, δεν έκατσε;
Τόσα κινητά, τόσοι φίλοι; Τίποτα;
Ούτε ένα "μεζέ";
Είχα τα "αγκρρρρ" μου, απόψε, με άγκκρρρρρ-ωσε κι αυτή η σιγή που κάνει "κρότο"!
Ήθελα να σας μιλήσω για μια ανεπανάληπτη βραδιά, μα δεν ήμουνα εκεί!
Ήθελα να σας γνωρίσω καλύτερα τον φίλο μου ποιητή, Σπύρο Μακρυγιάννη, ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΩΣ, είναι ΠΗΓΗ, είναι ΕΔΩ και θα τον βρείτε, εύκολα!
Να είναι γερός!
Να τού δίνει η ζωή χαρές, από δω και πέρα, γιατί τις αξίζει και να "ΠΟΙΕΙ", ότι αναβλύζει απ' την ψυχή του!
Υγ. Συγγνώμη! Δε μπορούσα να περιμένω κι άλλο, Σπύρο!
Είσαι η "αφορμή" που θα φανεί νωρίτερα η νέα μου "γωνίτσα", γιατί το αξίζεις!
"ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ" στην ζωή σου και σε ΟΛΑ ΣΟΥ, είτε είμαστε παρόντες εμείς οι "φίλοι", είτε όχι!
Μόνοι μας ερχόμαστε στην ζωή, μόνοι μας φεύγουμε.
Μόνοι μας αφήνουμε πίσω μας "κάτι", αν θέλουμε να μείνει, αυτό να μην το ξεχνάς, ΠΟΤΕ και να συνεχίσεις να δημιουργείς, γιατί, όπως και ο ίδιος είπες:
"Αυτό είναι η βαλβίδα της ασφαλείας μας"!
Κι εγώ, αυτή την βαλβίδα ξεθύμανα τώρα, έστω, μιλώντας και για σένα, το λιγότερο που μπορούσα να κάνω, εφόσον έχω τζάμπα ιντερνετική "εφημερίδα"!
Τάδε, είπε:.... η Α. Δεσποτη....
(Βάλε όπου θέλεις τόνο.)
"ΚΛΕΜΜΕΝΕΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ":
"Αργοναύτης"
Το όνομα που ταξιδεύει στην ζωή του, είναι:
"Σπύρος Μακρυγιάννης".
Έτυχε, (δεν ξέρω κατά πόσο), να τον γνωρίσω στην ζωή μου, εδώ και 5 χρόνια (ίσως και παραπάνω), να τον συμπαθήσω πολύ, να τον εκτιμήσω πολύ, να τον αγαπήσω πολύ, χωρίς να κάνουμε ιδιαίτερη παρέα, χωρίς να δίνουμε συχνό "παρόν" ο ένας στην ζωή του άλλου, κατά κάποιον τρόπο, "δέσαμε" νοερά, σα να μας ενώνει κάτι αόρατο, αδελφικό!
Χωρίς ιδιαίτερη "φροντίδα", αυτό το "αόρατο" παραμένει, γιατί είναι αληθινό και γνήσιο και απ' τις δυο πλευρές.
Ο Σπύρος είναι πολυτάλαντος. Ηθοποιός, Λογοτέχνης, Ποιητής, ίσως να έχει κι άλλα ταλέντα που δεν τα ξέρω ή μού ξεφεύγουν, αυτή την στιγμή.
Κυρίως, όμως, είναι ρομαντικός, ευαίσθητος, αληθινός και Άνθρωπος!
Να μην τα πολυλογώ, Τετάρτη βράδυ, στις 6 του Μάη 2015, στο καφέ Φίλοιστρον, η βραδιά ήταν δικιά του!
Ήθελα να πάω.
Ετοιμάστηκα για να πάω.
Ήθελα να πάω, για να τον καμαρώσω και για να του "κρατήσω" και ενθύμια.
"Υπήρχαν" μού είπε και δυο λόγοι που νόμιζε πως θα ήταν "αφορμή" και για να πάω....
Όταν τους έμαθα, συγκινήθηκα πολύ.
Όταν έμαθα όμως και τα άλλα θέματά του, τότε κατάλαβα πως ο φίλος μου, δεν ήξερε καλά κι εκείνος την "φίλη" του και οι λόγοι οι δυο, γίνονταν πολύ παραπάνω.
....Ωστόσο, η ζωή θέλησε να μην τα καταφέρω να πάω.
Πολλά τα εμπόδια. (Δεν είναι της ώρας, αφορούν την υγεία, δεν υπάρχει και λόγος παραπάνω εξήγησης. Η υγεία τα σταματάει όλα. "Όταν οι άνθρωποι προγραμματίζουν, καλώς ή κακώς, ο Θεός, γελάει", λέει και είναι τελικά, πολύ αλήθεια! Αλίμονο στον άνθρωπο που θα τολμήσει να πει, ότι είναι σίγουρος για το "Αύριό" του, ακόμα και για την επόμενη στιγμή του! Όπως και να έχει, συγκινήθηκα πολύ, όταν έμαθα πως έγινε τελικά και μια αναφορά (κ.λ.π.), ενώ είμαι τελικά ζωντανή, ενώ θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς!)
Ήθελα πολύ να πάω.
Δεν πήγα.
Ήθελα πολύ, να του στείλω λουλούδια, τόσο στον ίδιο, όσο και στο καφέ, άφησα σε ανθοπωλείο προκαταβολή (εκεί είναι ακόμα), αλλά... δεν έστειλα, τελικά, γιατί ήλπιζα, μέχρι και τις 9 και 30, ότι ίσως ήμουνα καλύτερα και πήγαινα...
Αλλά... δεν πήγα.
Ήθελα, να δώσω τα δικά μου φωτογραφικά "σύνεργα", έστω και ερασιτεχνικά, σε κάποιον, να κρατήσει στιγμές, αλλά... δεν βρήκα.
Ήθελα, να μπω σ' ένα φωτογραφείο, να πω: "πάτε και πληρώνω", αλλά ... δεν είχα, δεν έφταναν, μεγάλη πολυτέλεια να πληρώσεις ενθύμια στιγμών, αυτή την εποχή!
Ήθελα, να στείλω δικά μου τριαντάφυλλα, απ' τον κήπο μου, το βράδυ, αλλά.... ο γιος μου, δεν είναι "λουλουδάς", είναι και ντροπαλός!
Ήθελα, να σας μιλήσω γι' αυτήν την εκδήλωση, που αφορούσε και παρουσίαζε ο ίδιος ο φίλος μου, τον φίλο μου τον ποιητή, αλλά... δεν πήγα, δεν είδα, δεν ξέρω.
Οι μόνες αποδείξεις που έχω, ένα 24ωρο και! μετά, είναι αυτά τα κλεμμένα λόγια του, απ' το Φέις!
"Α και ού", υπέροχα τα λόγια και τα αισθήματα των φίλων του, μα... "απόδειξη - ενθύμιο -ενημέρωση", τόσο για τον ίδιον, όσο και για τους άλλους, μέχρι στιγμής, μηδέν!
Πού πάτε, ρε, (φιλικότατον), παιδιά, χωρίς "αποδείξεις";
Δεν είπα να μας τρελάνετε στην φωτογραφία ή στα βίντεο, όπως έκανε ένα χαζοκυκλάμινο, κάποτε και το "κράξανε", πως "έκλεβε" την δόξα των άλλων (ή δεν είχε τι να κάνει ή δεν κράτησε καλές στιγμές, κ.λ.π.) μα, μια φωτογραφία, δεν έκατσε;
Τόσα κινητά, τόσοι φίλοι; Τίποτα;
Ούτε ένα "μεζέ";
Είχα τα "αγκρρρρ" μου, απόψε, με άγκκρρρρρ-ωσε κι αυτή η σιγή που κάνει "κρότο"!
Ήθελα να σας μιλήσω για μια ανεπανάληπτη βραδιά, μα δεν ήμουνα εκεί!
Ήθελα να σας γνωρίσω καλύτερα τον φίλο μου ποιητή, Σπύρο Μακρυγιάννη, ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΩΣ, είναι ΠΗΓΗ, είναι ΕΔΩ και θα τον βρείτε, εύκολα!
Να είναι γερός!
Να τού δίνει η ζωή χαρές, από δω και πέρα, γιατί τις αξίζει και να "ΠΟΙΕΙ", ότι αναβλύζει απ' την ψυχή του!
Υγ. Συγγνώμη! Δε μπορούσα να περιμένω κι άλλο, Σπύρο!
Είσαι η "αφορμή" που θα φανεί νωρίτερα η νέα μου "γωνίτσα", γιατί το αξίζεις!
"ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ" στην ζωή σου και σε ΟΛΑ ΣΟΥ, είτε είμαστε παρόντες εμείς οι "φίλοι", είτε όχι!
Μόνοι μας ερχόμαστε στην ζωή, μόνοι μας φεύγουμε.
Μόνοι μας αφήνουμε πίσω μας "κάτι", αν θέλουμε να μείνει, αυτό να μην το ξεχνάς, ΠΟΤΕ και να συνεχίσεις να δημιουργείς, γιατί, όπως και ο ίδιος είπες:
"Αυτό είναι η βαλβίδα της ασφαλείας μας"!
Κι εγώ, αυτή την βαλβίδα ξεθύμανα τώρα, έστω, μιλώντας και για σένα, το λιγότερο που μπορούσα να κάνω, εφόσον έχω τζάμπα ιντερνετική "εφημερίδα"!
Τάδε, είπε:.... η Α. Δεσποτη....
(Βάλε όπου θέλεις τόνο.)
"ΚΛΕΜΜΕΝΕΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ":
-
-
Spirooooo mou!!!!!!!
-
Αικατερίνα Δεσπότη Σπύρο μου, έφτασε ο νοτιάς... "Συγχαρητήρια", πάντα χαρές! Θα κάνω υπομονή, να δω αύριο ενθύμια!
Spiros Makrigiannis
-
-
Spirooooo mou!!!!!!!
-
Αικατερίνα Δεσπότη Σπύρο μου, έφτασε ο νοτιάς... "Συγχαρητήρια", πάντα χαρές! Θα κάνω υπομονή, να δω αύριο ενθύμια!
-
-
Spirooooo mou!!!!!!!
-
Αικατερίνα Δεσπότη Σπύρο μου, έφτασε ο νοτιάς... "Συγχαρητήρια", πάντα χαρές! Θα κάνω υπομονή, να δω αύριο ενθύμια!
- Spirooooo mou!!!!!!!
Αικατερίνα Δεσπότη Σπύρο μου, έφτασε ο νοτιάς... "Συγχαρητήρια", πάντα χαρές! Θα κάνω υπομονή, να δω αύριο ενθύμια!
23 ώρες ·
Το υποσχέθηκα....
Σαν άλμπατρος
Άνοιξα τα φτερά μου και πέταξα ψηλά
πάνω από θάλασσες πλατιές που είχα μπροστά μου
δεν μ’ ένοιαζε αν φύσαγε βοριά μήτε νοτιά
να κυνηγήσω έτρεξα εγώ τα όνειρά μου.
Σαν άλμπατρος
Άνοιξα τα φτερά μου και πέταξα ψηλά
πάνω από θάλασσες πλατιές που είχα μπροστά μου
δεν μ’ ένοιαζε αν φύσαγε βοριά μήτε νοτιά
να κυνηγήσω έτρεξα εγώ τα όνειρά μου.
Λίγο μόνο ξαπόσταινα σε κύματος αφρό
κι έπειτα πάλι από ψηλά έψαχνα το καράβι
πορεία ζωής που χάραζε στο αλμυρό νερό,
για κόσμους νέους μέσα μου τον πόθο που ανάβει.
Με πέταγμα ακούραστο, μ’ ορμή νεανική
κάποτε πια εντόπισα της ζήσης μου το πλοίο
κι έμοιαζε ετούτη η ρότα του μονάχη, ερημική
ρότα που γύρευε αντί ενός, ρότα να ‘ναι για δύο.
Πιστά το ακολούθαγα γυρόφερνα στα ξάρτια
έπαιζα με τα όνειρα που είχε για πανιά του
τιμόνι είχε το θέλω μου και τα μπορώ κατάρτια
κι αμέριμνα αρμένιζε σε πέλαγα δικά του.
Αν κάποτε συνάνταγε θάλασσα αγριεμένη
για λίγο μάζευα κι εγώ μαζί του τα πανιά
να μην τα βρει η θύελλα που ερχόταν μανιασμένη
και ναυαγήσουν τα όνειρα, βυθού σε μια γωνιά.
Το θέλω μου δεν άκουγε πάντα τις προσταγές μου
και τα μπορώ μου λύγιζαν άλλο πολύ άλλο λίγο
δοκίμαζε λες ο Θεός κι εμέ, τις αντοχές μου
απ’ την πορεία που χάραζα πόσο μακριά θα φύγω.
Ράγισαν πια τα ύφαλα μετά από τόσα χρόνια
και οι φτερούγες μου μαδούν κι εκείνες γερασμένες
αντέξαμε σε πειρατών παγίδες και κανόνια
και εμπειρίες πια πολλές στις στοίβες φορτωμένες.
Ο χρόνος αδυσώπητα για όλους μας περνάει
για μένα που ψηλά πετώ γύρω από το σκαρί μου
για το σκαρί που στο στερνό λιμάνι θε να πάει
όχι όμως και για το παιδί που έχω στην ψυχή μου…
Στην τελευταία ανάσα μου, τότε θα με αφήσει
όταν απάνω στο σκαρί θα σπάσουν τα φτερά μου
ελεύθερο σαν άλμπατρος τα σύννεφα θα σκίσει
στους κόσμους κείνους που έπλαθε μέσα στα όνειρά μου
Αργοναύτης 07/04/2015
κι έπειτα πάλι από ψηλά έψαχνα το καράβι
πορεία ζωής που χάραζε στο αλμυρό νερό,
για κόσμους νέους μέσα μου τον πόθο που ανάβει.
Με πέταγμα ακούραστο, μ’ ορμή νεανική
κάποτε πια εντόπισα της ζήσης μου το πλοίο
κι έμοιαζε ετούτη η ρότα του μονάχη, ερημική
ρότα που γύρευε αντί ενός, ρότα να ‘ναι για δύο.
Πιστά το ακολούθαγα γυρόφερνα στα ξάρτια
έπαιζα με τα όνειρα που είχε για πανιά του
τιμόνι είχε το θέλω μου και τα μπορώ κατάρτια
κι αμέριμνα αρμένιζε σε πέλαγα δικά του.
Αν κάποτε συνάνταγε θάλασσα αγριεμένη
για λίγο μάζευα κι εγώ μαζί του τα πανιά
να μην τα βρει η θύελλα που ερχόταν μανιασμένη
και ναυαγήσουν τα όνειρα, βυθού σε μια γωνιά.
Το θέλω μου δεν άκουγε πάντα τις προσταγές μου
και τα μπορώ μου λύγιζαν άλλο πολύ άλλο λίγο
δοκίμαζε λες ο Θεός κι εμέ, τις αντοχές μου
απ’ την πορεία που χάραζα πόσο μακριά θα φύγω.
Ράγισαν πια τα ύφαλα μετά από τόσα χρόνια
και οι φτερούγες μου μαδούν κι εκείνες γερασμένες
αντέξαμε σε πειρατών παγίδες και κανόνια
και εμπειρίες πια πολλές στις στοίβες φορτωμένες.
Ο χρόνος αδυσώπητα για όλους μας περνάει
για μένα που ψηλά πετώ γύρω από το σκαρί μου
για το σκαρί που στο στερνό λιμάνι θε να πάει
όχι όμως και για το παιδί που έχω στην ψυχή μου…
Στην τελευταία ανάσα μου, τότε θα με αφήσει
όταν απάνω στο σκαρί θα σπάσουν τα φτερά μου
ελεύθερο σαν άλμπατρος τα σύννεφα θα σκίσει
στους κόσμους κείνους που έπλαθε μέσα στα όνειρά μου
Αργοναύτης 07/04/2015
23 ώρες ·
Εγώ
από εσάς που με τιμήσατε με την παρουσία σας εισέπραξα την αγάπη σας
και η βραδυά αυτή μου άφησε μια γλυκιά ανάμνηση... Ελπίζω να εισπράξατε
κι εσείς όσα έλπιζα να σας δώσω...
1 ώρα ·
Ποιό καλό φιλαράκι εδώ έχει φωτογραφίες από την εκδήλωση ή ακόμα καλύτερα video;;; Θα χαρώ να το μοιραστούμε όλοι...
Τελικά... (μια απ' τα ίδια) ξανα-άνοιξα τα σχόλια. Δεν τον αλλάζει τον άνθρωπο, μια "θυμωμένη" στιγμή. Περνάει γρήγορα, ακόμα κι αν κρατήσει βδομάδα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ολοκλήρωσα με τον Σπύρο! Ξέρω ποια τραγούδια ακούστηκαν, θα μάθω και τα ποιήματα και θα τα "φέρω"!
Αμέ!
Κάτι από την αύρα εκείνης της νύχτας, θα καταφέρω να φέρω!
Δεν μπορεί!