Ένα λεπτό περιπτερά…

ΣΤΙΣ 10 Ιουνίου 2015 ΑΠΟ Ελένη Συρίβελη

Today Ιστορίες Ζωής

Μοιραστείτε το:

Μικρά, παράξενα, μυστήρια, ξύλινα σπιτάκια ονειρικά για μας (καθώς είναι γεμάτα σοκολάτες, χρώμα και λιλιπούτειους πειρασμούς), δύσκολα για κείνους που βγάζουν το μεροκάματο διπλωμένοι στα δύο,  σημεία ραντεβού «στο περίπτερο της γωνίας», κάποτε ο δικός μας …τηλεφωνικός θάλαμος «μια δραχμή το τηλεφώνημα», ιστορίες γραμμένες πάνω τους για χρόνια ολόκληρα, σημειολογία που κινδυνεύει να σβηστεί με μία απόφαση… «εκσυγχρονισμού».
Κάποτε ήταν ένα περίπτερο, θα λέμε. Και το πρώτο περίπτερο είναι πολύ παλιό αλλά όχι τόσο λαμπερό όσο τα κατοπινά.
Αμέσως μετά την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό, στην πρώτη πρωτεύουσα, το Ναύπλιο, ο πρόδρομος του περιπτέρου ήταν το μικρό μαγαζάκι που πουλούσε καπνό.
Μετά άνοιξαν ανάλογα στέκια στην Αθήνα αλλά πιο πλούσια και φανταχτερά. Το περίπτερο αποκτούσε την ταυτότητά του καθώς τα προϊόντα που πουλιόνταν αυξάνονταν και έτσι «κρεμάστηκε» και το πρώτο φιλολογικό περιοδικό. Ήταν το Ίρις και πωλούνταν 25 λεπτά. Το 1889 άρχισαν να δίνονται άδειες στους τραυματίες πολέμου, με αποτέλεσμα να ξεφυτρώνουν τα περίπτερα σαν μανιτάρια.
Παράλληλα την εποχή εκείνη, ο μόνος τρόπος ενημέρωσης ήταν οι εφημερίδες, οι οποίες πολύ γρήγορα έγιναν μέρος του εμπορεύματος των περιπτέρων, βοηθώντας στην ανάπτυξή τους.
Από το 1940 στα περίπτερα άρχισαν να πωλούνται «ζαχαρώδη» και αναψυκτικά – πορτοκαλάδες και γκαζόζες, φυλλαράκια τσίχλας με γεύση δυόσμου και κανέλας και αργότερα οι σοκολάτες.
Αργότερα αλλάζει η σχετική νομοθεσία, όπως και η όψη τους κι έτσι γίνονται όλα ομοιόμορφα και ομοιόχρωμα και με ίδιες διαστάσεις για όλη την Ελλάδα (1.30 Χ 1.50 μ.) με ρολά και ψυγείο για τα αναψυκτικά.
Τοποθετούνται στα πεζοδρόμια, στις πλατείες, στα πάρκα, στις στάσεις των λεωφορείων, στα ΚΤΕΛ. Η έλευση των τηλεφώνων στην Ελλάδα δίνει μεγάλη ώθηση στα περίπτερα, τα κάνει πολύ σημαντικά όπου και αν βρίσκονται.
Η δεκαετία του ’50 και του 60 είναι οι δεκαετίες της μεγάλης εσωτερικής μετανάστευσης και πλήθος ανθρώπων από την επαρχία συρρέουν στην Αθήνα. Για τηλέφωνο στο σπίτι ούτε κουβέντα, έτσι τα περίπτερα με τις τηλεφωνικές τους συσκευές και τα τηλέφωνα με μετρητές και αργότερα με κερματοδέκτες γίνονται ο κύριος τρόπος επικοινωνίας με συγγενείς και φίλους στους τόπους καταγωγής.
Με τα χρόνια, όλο και περισσότερα προϊόντα βρίσκονται στο εσωτερικό ή κρεμιούνται στις προθήκες και το περίπτερο αποκτά μια «μαγική» πολυπλοκότητα:
Γίνεται πλέον σημείο αναφοράς, στέκι δωρεάν πληροφοριών, χώρος… μικροκατασκοπείας γειτόνων και καταγραφής περίεργων περαστικών, μέχρι που φτάσαμε στο αδιάφορο «σήμερα» όπου ο περιπτεράς και το περίπτερο είναι ίσως από τα ελάχιστα σημεία αισθήματος, συναισθήματος και ανθρώπινης έκφρασης.
πηγή