Λαμέ καρφωτή.

.....
... Και τυγχάνει να γυρίζεις, για άλλη μια φορά, σε ότι αγαπάς.
Κι εκεί που δε σε νοιάζει, αν σε ρωτάει κανείς, για το "πως πέρασες σ' αυτό το τόσο ξαφνικό και διαφορετικό πενταήμερο", κι εκεί που η σιωπή απλώνεται, βοηθώντας να κατακαθίσουν  οι πιο δυνατές στιγμές και σκηνές της ζωής σου, να μην επιπλέουν οι δικές σου, αλλά των άλλων...
Αυτό σημαίνει, μάτωνε η ψυχή, χωρίς να φαίνεται...
Ένας μπόγος, μια ζωή.
Το σεντόνι της...
Το μάζευε, το τύλιγε καλά, μην τής το λερώσουν...
"Όλο λερώνουν οι ξένοι άνθρωποι, δεν προσέχουν..."
"Δεν κρυώνω... Ας κρυώσω... Τί καλή που είσαι! Τι ωραία που τα λες... Τί καλοί που είστε..."!
Η λογική την είχε αφήσει.
Όση της έμεινε, ήταν καλά κρυμένη σ' εκείνον τον άσπρο μπόγο...
Δυο γέρικα χέρια, τα όπλα της, φάνταζε ακόμα το λαμέ...
Αριστοκράτισσα, έτσι κι αλλιώς.
"Τι θα φορέσετε κυρία, να φύγουμε;"
Δυο οι επιλογές:
Λουλουδάτη ρόμπα και μαύρα λαμέ ρούχα.
Η ματιά έδειχνε την ρόμπα.
Έφυγε με το νυχτικό της, τελικά, σαν πληγωμένος αετός, πάνω στο αναπηρικό καρότσι.
Ο μπόγος της ζωής της έμεινε εκεί, να τον κοιτάμε...
Προορισμός το μεγάλο πλυντήριο, εκεί που ξεπλένονται πολλών ανθρώπων οι ζωές, εκεί που χάνονται τα ίχνη όλων των αρρώστων... και των υγειών...πλουσίων και φτωχών, πεθαμένων ή ζωντανών...

Πόνεσε η σκηνή, ήταν πολύ σκληρή.
Την χειροκροτάω ώς πρώτη.

Καρφωτή. Λαμέ.