ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ Ν'ΑΝΑΠΝΕΟΥΜΕ
Προσπαθώ να καταλάβω αν περπατούμε αμέριμνοι
και το ποίημα μας βρίσκει στο δρόμο, και μας ζητάει
να παίξουμε,μαζί του, το τσιλίκι
ή αν εμείς το ψάχνουμε στην αμμουδιά,
πολύχρωμο βότσαλο,που το ψαύουμε κι έπειτα
το ρίχνουμε στην τσέπη.
Ό,τι και να'ναι,το συνηθίσαμε πια,δεν μπορούμε
χωρίς αυτό,έγινε το ψωμί μας,
γράφουμε σα ν'ανοίγουμε την ομπρέλα στη βροχή,
να μετρούμε τα θυμητάρια-για να σπάσει η μονοτονία
των αποστάσεων-για να συνεχίσουμε ν' αναπνέουμε.
Προσπαθώ να καταλάβω αν περπατούμε αμέριμνοι
και το ποίημα μας βρίσκει στο δρόμο, και μας ζητάει
να παίξουμε,μαζί του, το τσιλίκι
ή αν εμείς το ψάχνουμε στην αμμουδιά,
πολύχρωμο βότσαλο,που το ψαύουμε κι έπειτα
το ρίχνουμε στην τσέπη.
Ό,τι και να'ναι,το συνηθίσαμε πια,δεν μπορούμε
χωρίς αυτό,έγινε το ψωμί μας,
γράφουμε σα ν'ανοίγουμε την ομπρέλα στη βροχή,
να μετρούμε τα θυμητάρια-για να σπάσει η μονοτονία
των αποστάσεων-για να συνεχίσουμε ν' αναπνέουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου