ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΡΑΧΝΕΣ ΤΟΥΣ

Γιάννης Τσίγκρας

29 Μαΐου στις 9:18 π.μ. · Τροποποιήθηκε ·

ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΡΑΧΝΕΣ ΤΟΥΣ
Τα πρόσωπα, στις παλιές φωτογραφίες,τις νύχτες
ξυπνούν
όπως τα παιγνίδια στο γνωστό παραμύθι,
βγαίνουν απ'τις κορνίζες τους,κατεβαίνουν απ'τους τοίχους,
σαν χαμένα,δεν ξέρουν προς τα πού να κινηθούν,
τα σπίτια,με τις διαρρυθμίσεις που έγιναν στο μεταξύ,
τους είναι άγνωστοι τόποι,περνούν,λοιπόν,αμίλητα,
από τον πρώτο φεγγίτη που θα βρουν-ας μη ξεχνούμε
ότι η ουσία τους είναι η μουσική-περνούν στα όνειρά μας,
εκεί ανακαλύπτουν τη χαρά των μεταμορφώσεων,
εγώ θα γίνω δέντρο,
να νομίζουν τα τρένα ότι τρέχω πλάι τους,
κι εγώ
ό,τι
ποτέ δεν θα ειπωθεί-
μια ρέουσα αίσθηση,ας πούμε.

Κι όλα ώς το πρωί,όταν ξαναποκτούν
τη μορφή
και τις αράχνες τους.

Δεν μου αρέσει · Σχολιάστ