Είναι η αντίσταση ένα ταξίδι από πληγή σε γιορτή

3pointmagazine.gr

23 Ιουνίου 2015

Guest Editors

Κοιτιέμαι στον καθρέφτη. Πώς τα κατάφερα έτσι; Είχα όλο το μέλλον μπροστά μου, στην πατρίδα μου, με τους φίλους μου, την οικογένειά μου, τους παιδικούς ανεκπλήρωτους έρωτες, που κάποτε ήλπιζα πως θα εκπληρωθούν. Αυτό το κάποτε δεν έχει έρθει ακόμα, ίσως δεν έρθει και ποτέ. Γιατί τώρα είμαι μακριά. Έφυγα λίγο μετά τα 20. Στον καιρό της κρίσης και του αλλόκοτου φόβου. Δεν ήξερα γιατί. Μάλλον για ένα καλύτερο αύριο, ίσως γιατί ήμουν από αυτούς που μπορούσαν. Πίστεψα πως κάποτε θα ξαναγυρνούσα. Τώρα αυτό το κάποτε φαντάζει μακρινό. Ένας δρόμος δύσβατος, χωρίς κάποιον φίλο να σταθεί πλάι μου. Να περπατήσουμε χέρι χέρι και να φωνάξουμε στο τέλος πως ναι! Τα καταφέραμε. Ζούμε ευτυχισμένοι πια εδώ.
Είναι δύσκολα. Για όλους είναι δύσκολα. Είμαστε οι πρώτοι, μιας γενιάς, που μετά από πολλές δεν έχει άλλη επιλογή. Πρέπει να βγει στο δρόμο της φωτιάς. Της μετανάστευσης. Μου λείπουν πολλά. Τα παιδικά μου χρόνια, οι φίλοι στο σχολείο, η επιστροφή με το 500 τα βράδια των ατέλειωτων μεθυσιών και ερώτων κάτω από την πανσέληνο της Αθήνας. Οι δρόμοι που μύριζαν μπαρούτι, έρωτα αλλά και πρέζα. Αυτή η κρυφή γοητεία της Αθήνας που συνάμα έκρυβε και ένα άλλο πρόσωπο. Ένα πρόσωπο οικείο, δικό μας. Μου λείπει η γειτονιά μου, αλλά πάνω απ΄ όλα μου λείπει η γλώσσα μου. Αυτή έχω μάθει να μιλάω, σ΄ αυτή να εκφράζομαι και με αυτή να μοιράζομαι τα συναισθήματά μου. Πλέον είμαι μια άγνωστη μες στους αγνώστους. Μια ξένη, με αρκετούς γνωστούς, αλλά καθόλου φίλους. Καλά είναι όμως. Έχω μάθει να συμβιβάζομαι. Εξάλλου δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς. Θα τα καταφέρω.
Και όμως τα κατάφερα. Έφυγα για να σπουδάσω κάτι που «να ανταποκρίνεται στη σύγχρονη αγορά εργασίας» και όχι Κοινωνική Ανθρωπολογία στο Πάντειο. Ναι, αναγκάστηκα να αφήσω στη μέση τις σπουδές μου και να ξεκινήσω από την αρχή στο εξωτερικό. Και όμως τα κατάφερα. Πήρα πτυχίο σχετικό με τις νέες τεχνολογίες επικοινωνίας, έκανα και μεταπτυχιακό και πλέον δουλεύω με καλά λεφτά, αλλά πολλές ώρες. Με συναδέλφους που όταν λέω ότι είμαι από την Ελλάδα με κοιτάνε με καμάρι γιατί εγώ πρόκοψα και δεν έμεινα πίσω. Εγώ δεν καμαρώνω όμως. Πίσω που είναι οι φίλοι μου και οι άνθρωποι που δεν διστάζουν να διεκδικήσουν αυτά που τους αξίζουν. Ιδίως αυτό το τελευταίο, δεν το καταλαβαίνουν εδώ. Πολλά τέτοια δεν καταλαβαίνουν εδώ που το χρήμα έχει αντικαταστήσει τη στοργή και η δουλειά τη λογική. Δουλεύω σε μία σύγχρονη πολυεθνική Βαβέλ που οι εργάτες της αδυνατούν να κατανοήσουν ότι όσο πιο ψηλά κοπιάζεις για να φτάσεις, τόσο πιο εύκολα απομακρύνεσαι από τη γη, το έδαφος, τους ανθρώπους που το πατάνε, το μυρίζουν και το ανακατεύουν για να βγάλουν από αυτό κάτι, οτιδήποτε αντανακλά το μεράκι και τον κόπο τους.
Σπούδασα κάτι που δεν μου αρέσει, αλλά τώρα δουλεύω. Αν έμενα στην Ελλάδα, μάλλον θα ήμουν ένα ακόμη στατιστικό στοιχείο στις λίστες του ΟΑΕΔ, της ΕΛΣΤΑΤ, του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ και ενός σωρού ακόμα αρκτικόλεξων που αντανακλούν με τον καλύτερο τρόπο την αποξένωση των ανθρώπων από τους δημόσιους οργανισμούς. Εκατομμύρια άνθρωποι αντιπροσωπεύονται πλέον από 4-5 αρχικά. Αντί αυτά τα 4-5 αρχικά να φοβούνται τα εκατομμύρια των ανθρώπων που αντιπροσωπεύουν. Έτσι είναι πλέον. Είμαστε πολλοί και λίγοι συνάμα. Αποφασισμένοι μα και απογοητευμένοι. Στα όρια της διπολικής διαταραχής που μας προσφέρει μια σχιζοειδής καθημερινότητα. Ως πότε;
Νεφέλη
πηγή