ΤΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ;
Είναι κι όσοι κυνηγούν με τη σφεντόνα το ποίημα,
σπανίως το πετυχαίνουν
αλλά κι όταν το καταφέρουν,"τί να το κάνω"λεν "τούτο
το πεθαμένο τρυγόνι;".
Είναι κι όσοι κυνηγούν με τη σφεντόνα το ποίημα,
σπανίως το πετυχαίνουν
αλλά κι όταν το καταφέρουν,"τί να το κάνω"λεν "τούτο
το πεθαμένο τρυγόνι;".
για τα παιδιά που μεγαλώνουν ζυμωμένα με τον πόνο,
για τις γυναίκες που στη θέση των ματιών τους
ανθίζουν κυκλάμινα.
Μα πιο πολύ συνήθισα να γράφω,
στερεώνοντας,προσεκτικά,τις λέξεις,
σαν τα κεριά.
Άλλωστε κερί είναι κάθε ποίημα:
Φέγγει σ'όσους περπατούν στο σκοτεινό το δάσος,
τους δείχνει ένα δρόμο και ταυτόχρονα
λιώνει και τρεμοπαίζει απ'τ'αεράκι
που έχει την οσμή της πασχαλιάς.
Κι ύστερα σβήνει.
Το φεγγάρι περνάει τότε στα δωμάτια,
μου δείχνει διαλυμένους σκελετούς,αχ,πόσο εύκολα
φθείρεται η μνήμη,ξεχασμένους κάτω από τις σκάλες,
άδειους δρόμους, κορδέλες
από πικρά, μακρόσυρτα τραγούδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου