Από τις ασκήσεις δύο Απάτσι και ενός Χιούι του Ελληνικού Στρατού στην Παρίσαινα, σήμερα το μεσημέρι !
Δημοσιεύτηκε από Katerina Tsouka στις Τρίτη, 23 Φεβρουαρίου 2016
Καλημέρα από την Παρίσαινα !!! Άγρια ομορφιά !!!!Μιλάμε για πολύ νερό !!!!Βρέχει, χωρίς να σταματήσει λεπτό με την ίδια ένταση, εδώ και δύο μέρες !!!!!!!!!!!!!!!!!!
Δημοσιεύτηκε από Katerina Tsouka στις Σάββατο, 24 Οκτωβρίου 2015
Τέλος ασκήσεων και αποχώρηση !!!Από τις ασκήσεις δύο Απάτσι και ενός Χιούι του Ελληνικού Στρατού στην Παρίσαινα, σήμερα το μεσημέρι !
Δημοσιεύτηκε από Katerina Tsouka στις Τρίτη, 23 Φεβρουαρίου 2016
Καλημέρα και καλή Σαρακοστή, από την βροχερή και ανταριασμένη Παρίσαινα !!!
Δημοσιεύτηκε από Katerina Tsouka στις Δευτέρα, 14 Μαρτίου 2016
***
*
Η
«κυρά της Παρίσαινας» Κατερίνα Τσούκα, αφού πήρε την απόφαση να
εγκαταλείψει τη ζωή του Βόλου, για να μείνει στην ερημική παραλία του
Ανατολικού Πηλίου, μιλά για τις προκλήσεις της ζωής της υπαίθρου.
Πολλές φορές η ζωή μας «προγραμματίζεται» από εμάς ή άλλους, με τέτοιο τρόπο, ώστε παραλείπουμε να κατανοήσουμε τον πραγματικό μας σκοπό. Χτίζουμε την εικόνα μας με βάση το επάγγελμα, τη μόρφωση και τους διάφορους άλλους ρόλους, που αναλαμβάνουμε στην κοινωνία. Πέραν όμως από τους ρόλους αυτούς, πιστεύω ότι υπάρχει μέσα μας «ένας βαθύτερος σκοπός», που σχετίζεται άμεσα με την ευτυχία και την αίσθηση της προσωπικής εκπλήρωσης. Ένας σκοπός που πρέπει να καταλάβουμε ή να προσπαθήσουμε να τον πραγματοποιήσουμε!
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Βόλο. Ήμουν ένα από τα τρία παιδιά της Καλλιόπης και του Ιωάννη Μπασματζίδη, πρόσφυγα του 1922 και παλιού εμπόρου του Βόλου. Λάτρεις της φύσεως οι ίδιοι, μας έμαθαν από πολύ μικρά, να την εξερευνούμε, να την αγαπούμε και να την προστατεύουμε! Οι κυριακάτικες εκδρομές στο βουνό και τη θάλασσα, πολύ συχνά με την ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Βόλου, μιας κι ο πατέρας μου ανήκε στα ιδρυτικά του μέλη, ήταν για την εποχή εκείνη τρόπος ζωής και διασκέδασης. Θυμάμαι τις «ατελείωτες» για τα μικρά μας πόδια πορείες, το παιχνίδι στο δάσος και μέσα στα χιόνια, αλλά και τις ηλιόλουστες χειμωνιάτικες μέρες στο βουνό, όταν μας έβγαζαν τα χοντρά ρούχα, αφήνοντάς μας με το φανελάκι, για να «σκληραγωγηθούμε»!
Γνώρισα την παραλία Παρίσαινα, η οποία βρίσκεται στο βορειοανατολικό Πήλιο, δίπλα στο Χορευτό, το 1980 από τις Οδηγικές κατασκηνώσεις, που έκανα στην περιοχή, αλλά και γιατί αποτελούσε μήτρια γη για το σύζυγό μου ιατρό, Σπύρο Τσούκα (της εκ Ζαγοράς οικογενείας Πάντου, «Πάντειο Πανεπιστήμιο») και την ερωτεύτηκα αμέσως. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να ζήσω εκεί κάποτε και… τα κατάφερα!
Οι ελεύθερες ώρες μου είναι σπάνιες, όταν υπάρχουν, γεμίζουν από το διάβασμα ενός καλού βιβλίου, τη φωτογράφιση στιγμών στη φύση, το «σερφάρισμα» στο διαδίκτυο, τη ζωγραφική και την κατασκευή χρηστικών αντικειμένων από τα «γυαλόξυλα» που ξεβράζει η θάλασσα στην παραλία, αλλά και από το να μην κάνεις τίποτα, παρά μόνο να ξεκουράζεις τα μάτια σου, κοιτώντας τη θάλασσα και τη γύρω ομορφιά!
Οι ρυθμοί της ζωής μας είναι εντελώς διαφορετικοί από αυτούς της πόλης. Και το μεν καλοκαίρι, που η μέρα είναι μεγάλη, όλα είναι πιο εύκολα, πιο χαλαρά, πιο ράθυμα, σε σύγκριση με το χειμώνα, που νυχτώνει νωρίς και οι εργάσιμες ώρες κυλούν γρήγορα. Ξυπνάς πρωί και αγνοώντας τον καναπέ και την τηλεόραση, έχεις να κάνεις πολλές δουλειές! Και ενώ στην πόλη κάποια πράγματα θεωρούνται αυτονόητα και δεδομένα σε πρακτικό, καθημερινό επίπεδο, ζώντας στη φύση, πέρα από τη φροντίδα του σπιτιού και του φαγητού, πρέπει να ζυμώσεις το ψωμί που θα φας, να κόψεις ξύλα για το τζάκι και τη θέρμανσή σου, να φροντίσεις το μποστάνι, το βοτανόκηπο, να ταΐσεις τα ζώα, να περιποιηθείς τα μελίσσια, να κάνεις επαφές με τους γείτονες και ειδικότερα να κλαδέψεις τα δένδρα, να ψιλοκόψεις τα κλαδιά (με τον κλαδοτεμαχιστή, για τη χρήση τους ως λίπασμα και όχι να τα κάψεις), να προετοιμάσεις τη γη για τα ανοιξιάτικα φυτέματα, να φτιάξεις υποδομή για το νερό (διότι το καλοκαίρι και ειδικά τον Αύγουστο, κάποιοι ανεύθυνοι το «κόβουν», για να ποτίσουν τα κτήματά τους), να μειώσεις τον όγκο τον σκουπιδιών σου, ανακυκλώνοντάς τα (αφού διαχωρίσεις, τα οργανικά για κομποστοποίηση [λίπασμα] και τα άλλα για τους κάδους ανακύκλωσης σκουπιδιών) και να τα κουβαλήσεις κατόπιν στο Χορευτό, διότι δυστυχώς για την παραλία της Παρίσαινας ο Δήμος Ζαγοράς δεν προβλέπει και δεν διαθέτει κάδους…!!! Δεκάδες οι δουλειές για να τις απαριθμήσω! Έτσι όταν νυχτώσει και δεν μπορείς πια «να πάρεις τα πόδια σου», θαυμάζοντας το έργο σου και οργανώνοντας την επομένη ημέρα, είναι τόση η ευχαρίστηση που νιώθεις, για όσα κατάφερες, ώστε η κούραση δεν μετράει και ο ύπνος σου είναι απαίδευτος και χωρίς άγχος!!!
Σας έχει λείψει η κοινωνική ζωή της πόλης;
Ζώντας στην ύπαιθρο, διαπιστώνεις, ότι το κόστος της ζωής είναι σαφώς μικρότερο κι ότι είναι ελάχιστα αυτά που σου χρειάζονται – σε υλικό πάντα επίπεδο – κι αυτό γιατί μας έχουν δημιουργήσει ψεύτικες κι ανύπαρκτες ανάγκες και πρέπει να ελευθερωθούμε απ’ αυτές. Αντίθετα, θεωρώ ότι υπάρχει απόλυτη ανάγκη της συναισθηματικής κάλυψης, που σου δίνει η κοινωνικοποίηση, η ανθρώπινη επαφή, που είναι σχεδόν ανύπαρκτη στην ύπαιθρο, απ’ ό,τι στα αστικά κέντρα! Έτσι η κοινωνική μας ζωή στην Παρίσαινα είναι πολύ πιο «κοινωνική» απ’ αυτή του Βόλου. Οι Βολιώτες φίλοι μας επισκέπτονται τακτικά και τους χαιρόμαστε πολύ περισσότερο τις δυο, τρεις μέρες που μένουν μαζί μας, πίνοντας τα τσιπουράκια μας δίπλα στο τζάκι κι απολαμβάνοντας τη φύση! Απαραίτητη όμως και η συναναστροφή με τους γείτονες, αλλά και τους κατοίκους του χωριού (που στις μικρές, κλειστές κοινωνίες συχνά σε αντιμετωπίζουν καχύποπτα και αμφισβητούν τις προθέσεις σου), αλλά και η συμμετοχή μας, όσο αυτό είναι δυνατόν, στα δρώμενα της περιοχής και στα έθιμα των εορτών, που μας συνδέουν με τον κύκλο της φύσης.
Η μεγαλύτερη πρόκληση για να ζήσει κάποιος στη φύση, στο χωριό και το καλύτερο «έδαφος» για να ασχοληθεί με την αγροτική καλλιέργεια και παραγωγή, νομίζω, ότι είναι η σημερινή κρίση που βιώνουμε. Το να τολμάς, να επιστρέφεις στις ρίζες σου, με στόχο να πετύχεις σε μια αγροτική περιοχή, σου δίνει μια αίσθηση ελευθερίας και ανεξαρτησίας και μια ευκαιρία να αποδείξεις ότι μπορείς να τα καταφέρεις.
Πόσο δύσκολη είναι η προσαρμογή στην αρχή;
Σίγουρα θα είναι! Μπορείς όμως να το κάνεις σταδιακά. Βήμα-βήμα μέχρι να αποκτήσεις αυτάρκεια. Φτάνει να είσαι δημιουργικός, να σέβεσαι τη φύση και να δουλεύεις με ήθος, ως προς τις αρχές της ορθής καλλιέργειας (όχι χρήση φαρμάκων και δηλητηρίαση της μάνας γης), να είσαι υπερήφανος για τη δουλειά σου και να μη φοβάσαι να λερώσεις τα χέρια σου! Ακόμα και στην ακραία περίπτωση, που δεν θα υπάρχουν χρήματα ή αυτά δεν θα έχουν καμιά δύναμη, τα αγαθά του κτήματός σου θα αποτελούν ένα εξαιρετικό μέσον για ανταλλαγή, ώστε να συμπληρώνουν τις ελλείψεις του σπιτικού σου! Κάποια στιγμή που θα έχουν μπει τα πράγματα στη σειρά, θα καταλάβεις τη διαφορά της ποιότητας ζωής, του καθαρού αέρα, της «καθαρής» τροφής, αλλά και της αναβίωσης της ανθρώπινης επαφής που έχει χαθεί. Όσον αφορά στα παιδιά, που είναι πιο ευπροσάρμοστα, η φύση είναι το ιδανικό μέρος για το μεγάλωμά τους! Ο χρόνος που περνάνε στην ύπαιθρο μαζί με τους γονείς τους, ανεκτίμητος, δεν αναπληρώνεται. Αποκτούν το πολύτιμο εφόδιο, αυτό της αυτοπεποίθησης, επειδή βιώνουν το γεγονός, ότι μαζί με τους γονείς αποτελούν κομμάτι της φύσης, όπου ζουν μέσα της, εξελίσσονται και μαθαίνουν να την σέβονται!
Τι σας χάρισε η επιστροφή στην ύπαιθρο; Τι θα λέγατε σε έναν άνθρωπο της πόλης;
Ας στραφούμε στη φύση, στο χωριό! Για όλα νομίζω ότι χρειάζεται απόφαση, υπομονή και επιμονή! Αν η ζωή δείχνει, να θέλει να σε οδηγήσει μακριά από τα αστικά κέντρα, άρπαξε την ευκαιρία! Θα ανακαλύψεις ξανά και ξανά τον πολύπλευρο εαυτό σου!
«Μεγάλη απόφαση» το να εγκαταλείψεις την πόλη; Δες το, όπως για την κάθε απόφαση που παίρνεις. Τόσο μεγάλη, όσο και το να αποφασίσεις, να μην κάνεις τίποτα απολύτως, για να αλλάξεις τη ζωή σου προς το καλύτερο!!!
Η επιστροφή στην ύπαιθρο θα μας χαρίσει χρόνια ζωής, θα μας βοηθήσει να επιβιώσουμε από τα κακά, που ήδη ταλαιπωρούν και θα ταλαιπωρήσουν πολύ κόσμο ακόμη, αλλά το σπουδαιότερο είναι πως θα ξαναγίνουμε άνθρωποι…!
Κι όπως λέει ο Χόρχε Μπουκάι: «Τα φτερά μας είναι για να πετάμε. Κι όχι για να φαντάζουν όμορφα πάνω μας. Ας τα ξεδιπλώσουμε κι ας επιχειρήσουμε το ταξίδι…».
πηγή
Καλημέρα και καλή Σαρακοστή, από την βροχερή και ανταριασμένη Παρίσαινα !!!
0:00
*
Κατερίνα Τσούκα: Η «κυρά της Παρίσαινας» μιλά για την αξία της επιστροφής στη φύση «Θ»
Η Κατερίνα Τσούκα με τα σκυλάκια της
Εξηγεί
γιατί οι ελεύθερες ώρες στην Παρίσαινα του Χορευτού είναι σπάνιες, αλλά
και γιατί η οικονομική κρίση ευνοεί γενικότερα την επιστροφή στη φύση.
Καθώς περιγράφει τους διαφορετικούς ρυθμούς της καθημερινότητάς της και την αναζωογονητική επαφή με τη φύση σε όλο το μεγαλείο της, χειμώνα – καλοκαίρι, προσφέρει και χρήσιμα μαθήματα περιβαλλοντικής συνείδησης.
Από πότε θυμάστε τη λατρεία που έχετε για τη φύση;Καθώς περιγράφει τους διαφορετικούς ρυθμούς της καθημερινότητάς της και την αναζωογονητική επαφή με τη φύση σε όλο το μεγαλείο της, χειμώνα – καλοκαίρι, προσφέρει και χρήσιμα μαθήματα περιβαλλοντικής συνείδησης.
Πολλές φορές η ζωή μας «προγραμματίζεται» από εμάς ή άλλους, με τέτοιο τρόπο, ώστε παραλείπουμε να κατανοήσουμε τον πραγματικό μας σκοπό. Χτίζουμε την εικόνα μας με βάση το επάγγελμα, τη μόρφωση και τους διάφορους άλλους ρόλους, που αναλαμβάνουμε στην κοινωνία. Πέραν όμως από τους ρόλους αυτούς, πιστεύω ότι υπάρχει μέσα μας «ένας βαθύτερος σκοπός», που σχετίζεται άμεσα με την ευτυχία και την αίσθηση της προσωπικής εκπλήρωσης. Ένας σκοπός που πρέπει να καταλάβουμε ή να προσπαθήσουμε να τον πραγματοποιήσουμε!
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Βόλο. Ήμουν ένα από τα τρία παιδιά της Καλλιόπης και του Ιωάννη Μπασματζίδη, πρόσφυγα του 1922 και παλιού εμπόρου του Βόλου. Λάτρεις της φύσεως οι ίδιοι, μας έμαθαν από πολύ μικρά, να την εξερευνούμε, να την αγαπούμε και να την προστατεύουμε! Οι κυριακάτικες εκδρομές στο βουνό και τη θάλασσα, πολύ συχνά με την ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Βόλου, μιας κι ο πατέρας μου ανήκε στα ιδρυτικά του μέλη, ήταν για την εποχή εκείνη τρόπος ζωής και διασκέδασης. Θυμάμαι τις «ατελείωτες» για τα μικρά μας πόδια πορείες, το παιχνίδι στο δάσος και μέσα στα χιόνια, αλλά και τις ηλιόλουστες χειμωνιάτικες μέρες στο βουνό, όταν μας έβγαζαν τα χοντρά ρούχα, αφήνοντάς μας με το φανελάκι, για να «σκληραγωγηθούμε»!
Στον κλαδοτεμαχιστή
Μεταδώσατε
αυτή την αγάπη σας για το περιβάλλον μέσα από τον Οδηγισμό, όπου μάθατε
σε πολλά παιδιά τρόπους επιβίωσης στη φύση. Πόσο σας επηρέασαν αυτές οι
δραστηριότητες;
Αργότερα τη μεγάλη μου αγάπη για τη φύση τη διοχέτευσα, μέσω της Ομάδος μου, στον Οδηγισμό (Σώμα Ελληνικού Οδηγισμού), σε παιδιά, αγόρια και κορίτσια ηλικίας 11 έως 14 ετών! Επί 25 χρόνια εκτός πολλών άλλων, μάθαινα στα παιδιά της «θρυλικής» 6ης Ομάδος Οδηγών και Ναυτοδηγών Βόλου, μέσα από το παιχνίδι, τις εκδρομές, τις πορείες και τις κατασκηνώσεις, πώς να ζουν και να επιβιώνουν στη φύση, απολαμβάνοντας, αλλά και προστατεύοντάς την ταυτόχρονα!
Έτσι όλα αυτά τα χρόνια μια ιδέα άρχισε να παίρνει διαστάσεις μέσα μου…! «Όταν μεγαλώσει ο υιός μου Αλέξανδρος και αποκατασταθεί επαγγελματικά θα πραγματοποιήσω το όνειρό μου! Θα φύγω από τον Βόλο, για να ζήσω στη φύση»! Ο Αλέξανδρος πραγματοποίησε το δικό του όνειρο, να γίνει «Γεράκι του Αιγαίου», ιπτάμενος στα F16 της Πολεμικής μας Αεροπορίας κι εγώ είπα ένα μεγάλο αντίο στο Βόλο και… Καλημέρα Παρίσαινα!
Πώς επιλέξατε να μείνετε σε μια παραλία που το καλοκαίρι σφύζει από ζωή, αλλά το χειμώνα είναι ερημική;Αργότερα τη μεγάλη μου αγάπη για τη φύση τη διοχέτευσα, μέσω της Ομάδος μου, στον Οδηγισμό (Σώμα Ελληνικού Οδηγισμού), σε παιδιά, αγόρια και κορίτσια ηλικίας 11 έως 14 ετών! Επί 25 χρόνια εκτός πολλών άλλων, μάθαινα στα παιδιά της «θρυλικής» 6ης Ομάδος Οδηγών και Ναυτοδηγών Βόλου, μέσα από το παιχνίδι, τις εκδρομές, τις πορείες και τις κατασκηνώσεις, πώς να ζουν και να επιβιώνουν στη φύση, απολαμβάνοντας, αλλά και προστατεύοντάς την ταυτόχρονα!
Έτσι όλα αυτά τα χρόνια μια ιδέα άρχισε να παίρνει διαστάσεις μέσα μου…! «Όταν μεγαλώσει ο υιός μου Αλέξανδρος και αποκατασταθεί επαγγελματικά θα πραγματοποιήσω το όνειρό μου! Θα φύγω από τον Βόλο, για να ζήσω στη φύση»! Ο Αλέξανδρος πραγματοποίησε το δικό του όνειρο, να γίνει «Γεράκι του Αιγαίου», ιπτάμενος στα F16 της Πολεμικής μας Αεροπορίας κι εγώ είπα ένα μεγάλο αντίο στο Βόλο και… Καλημέρα Παρίσαινα!
Γνώρισα την παραλία Παρίσαινα, η οποία βρίσκεται στο βορειοανατολικό Πήλιο, δίπλα στο Χορευτό, το 1980 από τις Οδηγικές κατασκηνώσεις, που έκανα στην περιοχή, αλλά και γιατί αποτελούσε μήτρια γη για το σύζυγό μου ιατρό, Σπύρο Τσούκα (της εκ Ζαγοράς οικογενείας Πάντου, «Πάντειο Πανεπιστήμιο») και την ερωτεύτηκα αμέσως. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να ζήσω εκεί κάποτε και… τα κατάφερα!
Ατενίζοντας την παραλία της Παρίσαινας
Τι είναι αυτό, που κάνει τόσο ξεχωριστή τη ζωή στην Παρίσαινα; Ποια είναι η διαφορά σε σχέση με το Βόλο;
Η Παρίσαινα είναι όλα όσα δεν έχει ο Βόλος… Είναι ο ήλιος κι ο καθαρός αέρας που αναπνέεις, η θαλάσσια αύρα και τα πεντακάθαρα νερά του Αιγαίου. Τα μυριάδες αστέρια που νομίζεις πως αν απλώσεις το χέρι σου θα τα πιάσεις. Είναι αυτή η εναλλαγή των χρωμάτων στα φύλλα των δένδρων, αναμφισβήτητο έργο τέχνης σε ανοιχτή γκαλερί. Είναι η γνήσια «καθαρή» νόστιμη τροφή, που καλλιεργείς και τρως. Είναι η ευτυχία που βρίσκεται στα μικρά και ασήμαντα, όταν μπορείς να τα δεις, να τα ακούσεις, να τα μυρίσεις, όπως ο σπόρος που φυτεύεις και «σκάει μύτη» στο χώμα, τα τραγούδια των αηδονιών, η μυρωδιά της βρεγμένης γης! Είναι η επαφή του γυμνού πέλματος με το χώμα και την άμμο και η ενέργεια που παίρνεις, όταν αγκαλιάζεις μια ελιά, ένα δένδρο! Είναι η άδολη αγάπη των αδέσποτων ζώων, που εγκατέλειψαν κάποιοι και τα φροντίζεις. Είναι όταν ξυπνάς το πρωί κι αντικρίζεις ένα απόλυτα ονειρικό τοπίο…!!! Υπάρχει κάτι καλύτερο, για να ξεκινήσεις τη μέρα σου; Αναμφίβολα, δεν υπάρχει σύγκριση! Είναι άλλος ο τρόπος ζωής και άλλη η ποιότητα ζωής!
Το να ζεις και να απολαμβάνεις τη φύση, είναι το καλύτερο αγχολυτικό, μιας και τα προβλήματα ξεφουσκώνουν μπροστά στο μεγαλείο της. Εδώ το άγχος που νιώθεις, είναι γόνιμο, σε κινητοποιεί και αποκαλύπτει τις δυνατότητες που έχεις, ώστε να αντεπεξέλθεις σε τυχόν δυσκολίες της καθημερινότητας.
Οι ασχολίες στο περιβόλι μας (που παρεμπιπτόντως ανήκε πριν πολλά χρόνια, στην Παρίσαινα [σύζυγο του Παρίση], για την οποία υπάρχει κι ένας θρύλος και πήρε το όνομά της η παραλία) περιστρέφονται γύρω από την αγροτική καλλιέργεια (για την κάλυψη των αναγκών μας, αλλά και τη συλλογή ελαιών για παραγωγή ελαιολάδου) και στην αποπεράτωση μικρών ξενώνων, των «Ονειρόσπιτων» (για τη φιλοξενία όσων ενδιαφέρονται να ζήσουν στη φύση, μακριά από τα αυτοκίνητα και τους πολύβοους χώρους).
Πώς αξιοποιείτε τις ελεύθερες ώρες σας στη φύση;Η Παρίσαινα είναι όλα όσα δεν έχει ο Βόλος… Είναι ο ήλιος κι ο καθαρός αέρας που αναπνέεις, η θαλάσσια αύρα και τα πεντακάθαρα νερά του Αιγαίου. Τα μυριάδες αστέρια που νομίζεις πως αν απλώσεις το χέρι σου θα τα πιάσεις. Είναι αυτή η εναλλαγή των χρωμάτων στα φύλλα των δένδρων, αναμφισβήτητο έργο τέχνης σε ανοιχτή γκαλερί. Είναι η γνήσια «καθαρή» νόστιμη τροφή, που καλλιεργείς και τρως. Είναι η ευτυχία που βρίσκεται στα μικρά και ασήμαντα, όταν μπορείς να τα δεις, να τα ακούσεις, να τα μυρίσεις, όπως ο σπόρος που φυτεύεις και «σκάει μύτη» στο χώμα, τα τραγούδια των αηδονιών, η μυρωδιά της βρεγμένης γης! Είναι η επαφή του γυμνού πέλματος με το χώμα και την άμμο και η ενέργεια που παίρνεις, όταν αγκαλιάζεις μια ελιά, ένα δένδρο! Είναι η άδολη αγάπη των αδέσποτων ζώων, που εγκατέλειψαν κάποιοι και τα φροντίζεις. Είναι όταν ξυπνάς το πρωί κι αντικρίζεις ένα απόλυτα ονειρικό τοπίο…!!! Υπάρχει κάτι καλύτερο, για να ξεκινήσεις τη μέρα σου; Αναμφίβολα, δεν υπάρχει σύγκριση! Είναι άλλος ο τρόπος ζωής και άλλη η ποιότητα ζωής!
Το να ζεις και να απολαμβάνεις τη φύση, είναι το καλύτερο αγχολυτικό, μιας και τα προβλήματα ξεφουσκώνουν μπροστά στο μεγαλείο της. Εδώ το άγχος που νιώθεις, είναι γόνιμο, σε κινητοποιεί και αποκαλύπτει τις δυνατότητες που έχεις, ώστε να αντεπεξέλθεις σε τυχόν δυσκολίες της καθημερινότητας.
Οι ασχολίες στο περιβόλι μας (που παρεμπιπτόντως ανήκε πριν πολλά χρόνια, στην Παρίσαινα [σύζυγο του Παρίση], για την οποία υπάρχει κι ένας θρύλος και πήρε το όνομά της η παραλία) περιστρέφονται γύρω από την αγροτική καλλιέργεια (για την κάλυψη των αναγκών μας, αλλά και τη συλλογή ελαιών για παραγωγή ελαιολάδου) και στην αποπεράτωση μικρών ξενώνων, των «Ονειρόσπιτων» (για τη φιλοξενία όσων ενδιαφέρονται να ζήσουν στη φύση, μακριά από τα αυτοκίνητα και τους πολύβοους χώρους).
Οι ελεύθερες ώρες μου είναι σπάνιες, όταν υπάρχουν, γεμίζουν από το διάβασμα ενός καλού βιβλίου, τη φωτογράφιση στιγμών στη φύση, το «σερφάρισμα» στο διαδίκτυο, τη ζωγραφική και την κατασκευή χρηστικών αντικειμένων από τα «γυαλόξυλα» που ξεβράζει η θάλασσα στην παραλία, αλλά και από το να μην κάνεις τίποτα, παρά μόνο να ξεκουράζεις τα μάτια σου, κοιτώντας τη θάλασσα και τη γύρω ομορφιά!
Οι ρυθμοί της ζωής μας είναι εντελώς διαφορετικοί από αυτούς της πόλης. Και το μεν καλοκαίρι, που η μέρα είναι μεγάλη, όλα είναι πιο εύκολα, πιο χαλαρά, πιο ράθυμα, σε σύγκριση με το χειμώνα, που νυχτώνει νωρίς και οι εργάσιμες ώρες κυλούν γρήγορα. Ξυπνάς πρωί και αγνοώντας τον καναπέ και την τηλεόραση, έχεις να κάνεις πολλές δουλειές! Και ενώ στην πόλη κάποια πράγματα θεωρούνται αυτονόητα και δεδομένα σε πρακτικό, καθημερινό επίπεδο, ζώντας στη φύση, πέρα από τη φροντίδα του σπιτιού και του φαγητού, πρέπει να ζυμώσεις το ψωμί που θα φας, να κόψεις ξύλα για το τζάκι και τη θέρμανσή σου, να φροντίσεις το μποστάνι, το βοτανόκηπο, να ταΐσεις τα ζώα, να περιποιηθείς τα μελίσσια, να κάνεις επαφές με τους γείτονες και ειδικότερα να κλαδέψεις τα δένδρα, να ψιλοκόψεις τα κλαδιά (με τον κλαδοτεμαχιστή, για τη χρήση τους ως λίπασμα και όχι να τα κάψεις), να προετοιμάσεις τη γη για τα ανοιξιάτικα φυτέματα, να φτιάξεις υποδομή για το νερό (διότι το καλοκαίρι και ειδικά τον Αύγουστο, κάποιοι ανεύθυνοι το «κόβουν», για να ποτίσουν τα κτήματά τους), να μειώσεις τον όγκο τον σκουπιδιών σου, ανακυκλώνοντάς τα (αφού διαχωρίσεις, τα οργανικά για κομποστοποίηση [λίπασμα] και τα άλλα για τους κάδους ανακύκλωσης σκουπιδιών) και να τα κουβαλήσεις κατόπιν στο Χορευτό, διότι δυστυχώς για την παραλία της Παρίσαινας ο Δήμος Ζαγοράς δεν προβλέπει και δεν διαθέτει κάδους…!!! Δεκάδες οι δουλειές για να τις απαριθμήσω! Έτσι όταν νυχτώσει και δεν μπορείς πια «να πάρεις τα πόδια σου», θαυμάζοντας το έργο σου και οργανώνοντας την επομένη ημέρα, είναι τόση η ευχαρίστηση που νιώθεις, για όσα κατάφερες, ώστε η κούραση δεν μετράει και ο ύπνος σου είναι απαίδευτος και χωρίς άγχος!!!
Σας έχει λείψει η κοινωνική ζωή της πόλης;
Ζώντας στην ύπαιθρο, διαπιστώνεις, ότι το κόστος της ζωής είναι σαφώς μικρότερο κι ότι είναι ελάχιστα αυτά που σου χρειάζονται – σε υλικό πάντα επίπεδο – κι αυτό γιατί μας έχουν δημιουργήσει ψεύτικες κι ανύπαρκτες ανάγκες και πρέπει να ελευθερωθούμε απ’ αυτές. Αντίθετα, θεωρώ ότι υπάρχει απόλυτη ανάγκη της συναισθηματικής κάλυψης, που σου δίνει η κοινωνικοποίηση, η ανθρώπινη επαφή, που είναι σχεδόν ανύπαρκτη στην ύπαιθρο, απ’ ό,τι στα αστικά κέντρα! Έτσι η κοινωνική μας ζωή στην Παρίσαινα είναι πολύ πιο «κοινωνική» απ’ αυτή του Βόλου. Οι Βολιώτες φίλοι μας επισκέπτονται τακτικά και τους χαιρόμαστε πολύ περισσότερο τις δυο, τρεις μέρες που μένουν μαζί μας, πίνοντας τα τσιπουράκια μας δίπλα στο τζάκι κι απολαμβάνοντας τη φύση! Απαραίτητη όμως και η συναναστροφή με τους γείτονες, αλλά και τους κατοίκους του χωριού (που στις μικρές, κλειστές κοινωνίες συχνά σε αντιμετωπίζουν καχύποπτα και αμφισβητούν τις προθέσεις σου), αλλά και η συμμετοχή μας, όσο αυτό είναι δυνατόν, στα δρώμενα της περιοχής και στα έθιμα των εορτών, που μας συνδέουν με τον κύκλο της φύσης.
Η μεγαλύτερη πρόκληση για να ζήσει κάποιος στη φύση, στο χωριό και το καλύτερο «έδαφος» για να ασχοληθεί με την αγροτική καλλιέργεια και παραγωγή, νομίζω, ότι είναι η σημερινή κρίση που βιώνουμε. Το να τολμάς, να επιστρέφεις στις ρίζες σου, με στόχο να πετύχεις σε μια αγροτική περιοχή, σου δίνει μια αίσθηση ελευθερίας και ανεξαρτησίας και μια ευκαιρία να αποδείξεις ότι μπορείς να τα καταφέρεις.
Πόσο δύσκολη είναι η προσαρμογή στην αρχή;
Σίγουρα θα είναι! Μπορείς όμως να το κάνεις σταδιακά. Βήμα-βήμα μέχρι να αποκτήσεις αυτάρκεια. Φτάνει να είσαι δημιουργικός, να σέβεσαι τη φύση και να δουλεύεις με ήθος, ως προς τις αρχές της ορθής καλλιέργειας (όχι χρήση φαρμάκων και δηλητηρίαση της μάνας γης), να είσαι υπερήφανος για τη δουλειά σου και να μη φοβάσαι να λερώσεις τα χέρια σου! Ακόμα και στην ακραία περίπτωση, που δεν θα υπάρχουν χρήματα ή αυτά δεν θα έχουν καμιά δύναμη, τα αγαθά του κτήματός σου θα αποτελούν ένα εξαιρετικό μέσον για ανταλλαγή, ώστε να συμπληρώνουν τις ελλείψεις του σπιτικού σου! Κάποια στιγμή που θα έχουν μπει τα πράγματα στη σειρά, θα καταλάβεις τη διαφορά της ποιότητας ζωής, του καθαρού αέρα, της «καθαρής» τροφής, αλλά και της αναβίωσης της ανθρώπινης επαφής που έχει χαθεί. Όσον αφορά στα παιδιά, που είναι πιο ευπροσάρμοστα, η φύση είναι το ιδανικό μέρος για το μεγάλωμά τους! Ο χρόνος που περνάνε στην ύπαιθρο μαζί με τους γονείς τους, ανεκτίμητος, δεν αναπληρώνεται. Αποκτούν το πολύτιμο εφόδιο, αυτό της αυτοπεποίθησης, επειδή βιώνουν το γεγονός, ότι μαζί με τους γονείς αποτελούν κομμάτι της φύσης, όπου ζουν μέσα της, εξελίσσονται και μαθαίνουν να την σέβονται!
Τι σας χάρισε η επιστροφή στην ύπαιθρο; Τι θα λέγατε σε έναν άνθρωπο της πόλης;
Ας στραφούμε στη φύση, στο χωριό! Για όλα νομίζω ότι χρειάζεται απόφαση, υπομονή και επιμονή! Αν η ζωή δείχνει, να θέλει να σε οδηγήσει μακριά από τα αστικά κέντρα, άρπαξε την ευκαιρία! Θα ανακαλύψεις ξανά και ξανά τον πολύπλευρο εαυτό σου!
«Μεγάλη απόφαση» το να εγκαταλείψεις την πόλη; Δες το, όπως για την κάθε απόφαση που παίρνεις. Τόσο μεγάλη, όσο και το να αποφασίσεις, να μην κάνεις τίποτα απολύτως, για να αλλάξεις τη ζωή σου προς το καλύτερο!!!
Η επιστροφή στην ύπαιθρο θα μας χαρίσει χρόνια ζωής, θα μας βοηθήσει να επιβιώσουμε από τα κακά, που ήδη ταλαιπωρούν και θα ταλαιπωρήσουν πολύ κόσμο ακόμη, αλλά το σπουδαιότερο είναι πως θα ξαναγίνουμε άνθρωποι…!
Κι όπως λέει ο Χόρχε Μπουκάι: «Τα φτερά μας είναι για να πετάμε. Κι όχι για να φαντάζουν όμορφα πάνω μας. Ας τα ξεδιπλώσουμε κι ας επιχειρήσουμε το ταξίδι…».
πηγή
Ήταν κρατημένη ανάρτηση. Με ταξίδεψε το δύσκολο μεσημέρι.
ΑπάντησηΔιαγραφή